'Voordat Ik u in de moederschoot vormde, heb Ik u gekend'

 

Tijdens mijn stille tijd ben ik begonnen met het lezen van het Bijbelboek Jeremia. Gelijk al in de eerste verzen van het eerste hoofdstuk werd ik geraakt door dit vers:

'Voordat Ik u in de moederschoot vormde, heb Ik u gekend; voordat u uit de baarmoeder naar buiten kwam, heb Ik u geheiligd'.
Jeremia 1:5

God kende Jeremia dus al voordat hij geboren was maar óók voordat hij verwekt was. In het boekje Levensadem van Marja Verschoor had ik daar al eens over gelezen maar vond de gedachtegang toen een beetje vreemd.

Nu ik dit gedeelte in Jeremia heb gelezen, krijg ik toch bevestigd dat het waar is en dat God mensen al kent voordat ze geboren of überhaupt verwekt zijn. Het feit dat Hij ons kent voordat we geboren worden, kan ik nog begrijpen omdat een mens dan in feite al 'bestaat'. Dat God ons kent nog voordat we verwékt zijn, geeft een hele andere kijk op alles. Het blijkt ook maar weer dat God echt almachtig is, ondoorgrondelijk en alwetend. Ik ben erover gaan nadenken en moest direct denken aan een interview dat mij niet zo lang geleden trof.

In het onlangs verschenen magazine 'Supermam' las ik een verhaal dat mij raakte. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest maar ook dit valt nu op z'n plek en kan ik beter begrijpen. In het midden van deze gloednieuwe uitgave stond het verhaal van Cindy Jongenburger. Ik citeer graag enkele treffende gedeelten:

'Als kind al had ik een vastomlijnd plan voor mijn toekomst: later als ik groot was, zou ik dokter in Afrika worden en ik hoefde geen eigen kinderen; ik zou alleen kinderen adopteren. Hieraan zou God vast wel Zijn goedkeuring geven dacht ik. Hoe kan het dan dat ik nu al meer dan tien jaar in Nederland woon, al jarenlang huisvrouw ben én moeder van zeven kinderen? Blijkbaar waren Gods gedachten hierover hoger dan mijn eigen gedachten. Mijn keuze om Jezus te volgen, bleek ook iets meer in te houden dan ik gedacht had...'

In het persoonlijke verhaal dat hierna volgt op blz. 42 van het genoemde magazine Supermam, vertelt Cindy haar verhaal.
'Een maand voordat we trouwden, vroeg mijn verloofde, Bart, aan God: 'Kunnen we onze vruchtbaarheid aan U toevertrouwen of wilt U dat we onze gezinsplanning zelf regelen?'
God liet hem duidelijk weten dat Hij onze inmenging daarbij niet nodig had. Toen Bart dit aan mij vertelde, was ik blij dat God zo duidelijk gesproken had. Maar ik was ook verontrust; dit kon betekenen dat ik over twee maanden al zwanger zou zijn. Dat wilde ik liever niet. Ik merkte dat het voor mij een enorme stap was om dit gebied van ons leven aan God over te geven en Hem te vertrouwen voor het aantal kinderen en voor de timing van hun komst. Wie weet wat er dan allemaal zou gebeuren?'

Cindy vertelt dat ze ondanks al haar menselijke gedachten haar man heeft gevolgd in het geloof dat Gods weg altijd goed is en beter is dan die van haarzelf. Zijn planning is volmaakt!
Ze besloten dat ze alles omtrent anticonceptie los zouden laten en in Gods hand zouden leggen. Zelfs de naamgeving van hun kinderen legden ze in Gods handen.

Wat ik zelf erg opmerkelijk vond, is het feit dat in de jaren die volgden en waarin hun kinderen werden geboren, God hen elke keer vóór de bevalling de juiste naam gaf voor hun kind. Op deze manier wisten ze ook van te voren wat het geslacht van hun kind zou zijn. Door de betekenissen van hun namen bemoedigde Hij hen, liet Hij hen dingen zien over hun verleden, over Zijn visie op het heden en gaf Hen richting voor de toekomst. Zo werd de naamgeving en timing van hun kinderen een manier waarop de Almachtige God met hen communiceerde. Dat hadden ze van tevoren nooit kunnen bedenken.

Cindy heeft geleerd om niet haar eigen ideeën en plannen centraal te stellen maar om te sterven aan zichzelf zodat ze God de kans kan geven om haar helemaal te vullen. Dit werd aanleiding om haar beroep als arts op te geven en zich niet vast te houden aan al het werk als God iets anders vroeg. Ze heeft het fulltime moederschap diep vanuit haar hart aanvaard als taak en voorrecht.
Tijdens haar stages en werk heeft ze vaak chirurgen geassisteerd in de OK als instrumentist. Een belangrijk onderdeel daarvan is om je instrumententafel ordelijk te houden. Toen ze haar beroep opgaf, heeft ze besloten om voortaan haar man op bovenstaande wijze te gaan helpen. Haar instrumententafel werd haar huis: orde houden in de chaos van het huishouden en de zorg voor hun kinderen.

Ze vervolgt: 'Vooruitdenken met mijn man op een dienstbare manier (niet om hem te vertellen hoe ik vind dat hij moet doen!) en voor hem bidden. Dit alles niet zozeer om hem te verhogen, maar om hem de vrijheid te geven onze medemensen te dienen in de maatschappij en zijn plek in de te nemen in Gods Koninkrijk. Aangezien wij een eenheid vormen, is dit onze gezamenlijke dienst aan God en onze naaste. 
In 2014 tijdens de zwangerschap van ons vijfde kind, kreeg ik een droom waarin Bart vlak na de bevalling onze zoon de naam Asa gaf. Toen ik dit aan Bart vertelde, zei hij dat hij al een andere naam had. Toch liet deze naam hem niet los en toen hij ontdekte dat de Hebreeuwse naam Asa 'dokter' betekent, wist hij het zeker. God liet op deze manier aan mij zien, dat hij mijn liefde en offer had gezien. Asa bleek de eerste te zijn die uiterlijk echt op mij lijkt'.

Cindy en Bart ontvangen uiteindelijk een volmaakt zevental. 

'Hierna vertelde Bart mij dat hij het idee had dat er nu nog twee kinderen zouden komen. Hij vertelde ook dat hij dacht dat het ritme jongen-meisje-jongen-meisje doorboken zou gaan worden en dat er alleen nog zonen zouden komen. Opnieuw Goddelijke ideeën geplant in zijn hoofd en zijn hart. Tot nu toe eindigden alle zes namen van onze kinderen op een a-klank. Ik ging ervan uit dat dit ook bij de laatste zou gebeuren. Maar tot mijn verbazing zei Bart dat deze jongen de naam Levi zou krijgen. Zo kwam inderdaad onze zoon Levi ter wereld in 2017. We realiseerden ons, dat het laatste wat je doet als je zijn naam opschrijft, is een punt zetten op de i. Zo zette God een punt achter onze vruchtbaarheid. Zijn volmaakt aantal van zeven kinderen voor ons was bereikt'.

Om eerlijk te zijn, was ongeloof mijn eerste reactie na het lezen van dit indrukwekkende verhaal. Ik vroeg mij af hoe God echt zó persoonlijk duidelijk kan maken hoeveel kinderen je als echtpaar krijgt en welke namen je hen moet geven. We hebben als mensen toch hierin zelf een verantwoordelijkheid gekregen dacht ik altijd. Tegelijkertijd vroeg ik mij af of wij zelf niet goed 'geluisterd' hebben naar God?
Zou het zo kunnen zijn dat wij als mensen misschien te veel zélf willen plannen en regelen? We willen graag de controle hebben en vinden het moeilijk die uit handen te geven en God voor 100% de regie te geven over ons leven. Het blijft iets ondoorgrondelijks allemaal...

Gelukkig weet God al lang van tevoren welk kind wanneer geboren wordt en bij welk gezin. Het gaat onze menselijke gedachten ver te boven maar wat Hij doet is goed. Ik ben er nog een beetje stil van.

Mijn conclusie is dat er in dit artikel en in het genoemde Bijbelvers uit Jeremia een wijze les schuilt voor elk christenechtpaar. Het is echt iets om er samen over na te denken en te bespreken met God en met elkaar. Uiteindelijk gaat het erom wat Gods plan is voor ons leven. Zijn weg is altijd goed en Zijn plannen zijn volmaakt, ook al gaat Hij een andere weg met ons dan we in eerste instantie dachten!