Maar, het hoort bij het opvoeden want op een bepaalde leeftijd hoort het kind klaar te zijn om op zijn eigen benen te staan. Loslaten wordt dan ook vaak geassocieerd met 'begeleiden naar volwassenheid'. Natuurlijk is loslaten van je kind op het moment dat het het huis uitgaat het definitieve 'fysieke' loslaten, maar het loslaten van je kind(eren) bestaat uit zoveel meer heb ik de afgelopen tijd ervaren.
Het bestaat uit fases en begint al wanneer je kind nog maar net geboren is. Je hebt je kind bijvoorbeeld net gevoed en legt het terug in zijn of haar bedje. Wanneer het begint te huilen, nadat je al een poos met hem of haar had gezeten, is het moeilijk om tóch naar beneden te lopen en je kind even te laten huilen. Of wanneer je je kind na een periode van borstvoeding voor het eerst een dagje naar opa en oma brengt en er samen op uitgaat met je man. Eerlijk gezegd herinner ik mij die dag nog goed en ik weet nog dat ik het niet leuk vond. Mijn gedachten waren alleen maar bij onze dochter. Het loslaten van je kind voel je ook heel sterk wanneer het voor het eerst naar de basisschool, een dagje op schoolreis of naar het voortgezet onderwijs gaat. Het zijn allemaal kleine stapjes die jij én je kind nemen om elkaar los te laten. En hoe ouder je kinderen worden, hoe 'groter' de stappen zullen zijn die je moet nemen. Hoe verder ze gaan richting het volwassen worden, hoe meer invloed de keuzes zullen hebben die ze maken.
In 2013 heb ik er ook nog eens een blog over geschreven toen we onze oudste dochter moesten loslaten toen ze - helemaal alleen - op 20 -jarige leeftijd naar Amerika ging. (Inmiddels is er een einde gekomen aan deze relatie). Maar ook de afgelopen maanden hebben wij als ouders pittige lessen geleerd in het loslaten. Gelukkig houdt de Here God onze kinderen altijd vast en weet precies wat ze nodig hebben en wat het beste voor hen is. Ik mag hen elke dag weer in Zijn handen leggen want Hij zorgt voor ze. Mijn gebed is dat ik dit meer en meer mag leren.
Afgelopen vrijdag was ik te gast bij Family 7. Er werden opnames gemaakt voor het 12e deel van de opvoedserie die de komende weken wordt uitgezonden bij deze christelijke tv zender. Het thema voor deze avond was 'loslaten'. Thuis had ik er al veel over nagedacht maar ik omdat ik eigenlijk meer bezig ben met het loslaten zelf dan met de definitie ervan, zette de vraag van opvoeddeskundige Jetze Baas mij - ook lang na de uitzending - nog aan het denken.
'Loslaten, wat betekent dat nou eigenlijk', vroeg hij aan Corine Filius en mij tijdens ons gesprek in de studio. Ik had er zeker over nagedacht. Mijn antwoord kwam er dan ook vrij snel uit: 'Loslaten betekent voor mijn man en mij dat we onze kinderen één voor één op het altaar leggen. We geven onze kinderen als het ware aan God en vragen aan Hem of Hij voor ze wil zorgen. We leggen ze in Zijn handen want uiteindelijk zijn het Zijn kinderen'.
Hoewel dit helemaal waar is, dacht ik later nog na over dit antwoord en vond het toch onvolledig. Het is dan misschien wel het belangrijkste aspect van loslaten, maar het is natuurlijk nog zoveel meer dan dit. Het zijn in feite altijd al Gods kinderen geweest en dat blijven ze. Bij nader inzien had ik dit er nog aan kunnen toevoegen:
Loslaten is niets anders dan het kunnen accepteren van het feit dat je kinderen soms andere keuzes maken dan wij als ouders misschien zouden doen.
Loslaten is net als een kind dat je wilt leren fietsen. Als je je kind niet loslaat, leert het nooit alleen fietsen.
Loslaten is niet je kind de volmacht geven te doen wat hij of zij wil, maar hem of haar toestaan om te leren van de gevolgen.
Loslaten is in alle liefde zeggen wat je (Bijbels gezien) zeggen moet, doen wat je als ouder doen moet en uiteindelijk je kind zelf de keuze laten maken.
Loslaten heeft te maken met de kunst om de juiste balans te vinden tussen onmiddellijk met kant-en-klaar advies komen en de problemen van je kind negeren. Als je je kind en zijn worsteling negeert, voelt hij zich gekwetst. Maar met pasklaar advies is hij ook niet altijd geholpen.
Loslaten is de 'touwtjes' uit handen geven en hierdoor ook je kind vertrouwen geven dat hij of zij het ook zelf kan (oplossen).
Tot slot verwijs ik graag nog naar een gedicht over loslaten dat ik ooit al eens geplaatst heb op dit weblog. Hoewel het geen christelijk gedicht is, zit er een diepe kern van waarheid in. Je kunt het hier teruglezen.
Ben je benieuwd naar de uitzending met het thema 'loslaten'? Kijk dan volgende week dinsdagavond - 22 maart - om 21.00 uur naar Family 7.
Over niet al te lange tijd zal ik overigens alle links op YouTube van alle uitzendingen nog eens op een rijtje zetten zodat iedereen ze nog eens terug kan zien.
Wat versta jij onder het loslaten van jouw kind(eren)? Vind jij het altijd makkelijk om dit te doen?
loslaten is voor mij momenteel vooral, de kinderen op zelfstandig op pad sturen, naar school, kerk en sport. En dan vooral in het donker. Me geen zorgen maken over wat er zou kunnen gebeuren, maar vertrouwen dat ze het kunnen en dat ze nooit alleen zijn.. Valt lang niet altijd mee!
BeantwoordenVerwijderen