Van klein naar groot....

Hoe ik dit stukje eens zal beginnen, weet ik eigenlijk niet. Meestal weet ik goed wat ik schrijven wil. Ik lees een mooi Bijbelgedeelte, zie een goed boek, lees een artikel of een verhaal van iemand uit het dagelijks leven en deel dat graag met jullie.
Deze keer wordt het een persoonlijk stukje. Waarover precies? Dat weet ik zelf eigenlijk niet. Ik weet ook niet goed wat de titel moet zijn van dit stukje: 'Loslaten', 'Veranderingen', 'Eigen keuzes'.....het zou allemaal kunnen.

Het opvoeden van pubers en jongvolwassenen valt mij namelijk (de laatste tijd) niet altijd mee. Hoewel we schatten van kinderen hebben en het opvoeden enorme leuke en verrassende kanten heeft en er ook vreselijk veel gelachen wordt hier in huis, is het soms ook moeilijk en ingewikkeld.
Vroeger was alles lekker gestructureerd, er waren vaste tijden om te eten met elkaar, vaste bedtijden, vaste schooltijden enz. Je kent dat vast wel. Alles is redelijk te plannen en je weet over het algemeen wanneer iedereen thuiskomt en waar je kinderen zijn. Nu ze ouder worden, wordt alles anders. We eten over het algemeen zelden met z'n zessen, de kinderen komen op de gekste tijden thuis, schooltijden wisselen per dag (soms zelfs per uur) en 'lekker dicht bij huis' zijn ze al helemaal niet meer.
Een van onze kinderen, die overigens nu in Duitsland zit voor een project voor school, vliegt over enkele weken naar Amerika. Nu zijn mijn man en ik helemaal niet zo reislustig dus wij vinden dat een hele stap. We zijn erg benieuwd hoe het haar bevalt en wat ze zal beleven. Gelukkig bestaat er zoiets als skype en kunnen we van elkaar op de hoogte blijven.
Wat ook een hele verandering is, is dat onze kinderen ineens 'verkering' hebben. Ook dit is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld maar het is wel wennen. Het vergt aanpassingen van beide kanten.
Ook worden er hier in huis studies afgerond en moet er op zoek gegaan worden naar vervolgopleidingen of een baan. Dit laatste is ook weer iets nieuws. Tot nu toe was het normaal dat iedereen naar zijn of haar school ging maar nu gaat er binnenkort een werken. We zijn benieuwd hoe dit zich ontwikkelt.

Ook op het geestelijk gebied ontwikkelen de kinderen zich elk op hun eigen manier. Vroeger droegen we hen alles aan, gaven hen goede boeken en Bijbels, brachten hen naar de club enz. Nu moeten de kinderen zelf kiezen wat ze willen en waar ze naar toe willen en ook met wíe nog meer. Mijn man en ik hebben ze zoveel mogelijk meegegeven uit Gods Woord, praten nog veel met hen en hebben veel met hen gepraat maar nu komt het erop aan wat ze er zelf mee willen doen. Welke keuzes maken ze? Passen ze het geleerde toe? Of bewaren ze het in hun hart en doen ze er later iets mee? We bidden voor hen dat hetgeen ze geleerd en gelezen hebben uit de Bijbel ook vast mogen houden.
We hebben bepaalde regels met elkaar vastgesteld maar hoe ouder de kinderen worden hoe meer we ze moeten loslaten en hun eigen keuzes moeten laten maken. Onze kinderen zijn geen verlengstukjes van ons, het zijn unieke persoonlijkheden die zich elk op hun eigen wijze en tijd ontwikkelen.

Misschien is inmiddels toch wel duidelijk geworden wat ik heb willen schrijven. Onze kinderen worden langzamerhand volwassen.... Bij een ander vind ik het heel normaal om dit te zien gebeuren maar in onze eigen gezin is het toch anders. Vroeger gingen we 'eendjes voeren', nu halen we ze laat op van een galafeest op school. Vroeger gingen we samen 'kleien' aan het tafeltje in de kamer, nu brengen we ze naar Schiphol voor een reis naar de VS.

Bemoedigend is het om te weten dat God niet loslaat wat Zijn hand begonnen is. Hij is met hen begonnen en Hij zal het ook voltooien. Het zijn Zijn kinderen, Hij houdt ze veilig in Zijn hand. Wat heerlijk dat ik hierop vertrouwen mag en het ook aan Hem mag en kan overlaten.

Filippenzen 1:6 "Hiervan toch ben ik ten volle overtuigd, dat Hij, die in u een goed werk is begonnen, dit ten einde toe zal voortzetten, tot de dag van Christus Jezus".