Eén vinger tot Zijn eer

 

We waren in de Sovjet-Unie, in de kleine staat Litouwen, aan de Oostzee. Ellen en ik waren langs een steile trap en via een kleine achterdeur in het één kamer tellende appartement gekomen. Deze kamer stond propvol met meubels. Kennelijk had het bejaarde echtpaar vroeger in een veel groter en mooier huis gewoond.
De oude vrouw lag op een kleine divan, ondersteund door kussens. Haar lichaam was door de vreselijke ziekte multiple sclerose onvoorstelbaar misvormd. Haar bejaarde man was de hele dag met haar bezig, want ze kon zelf niet meer van die divan afkomen.
Ik liep door de kamer naar haar toe en kuste haar rimpelige wang. Ze probeerde omhoog te kijken, maar de spieren van haar nek waren verlamd, zodat ze alleen haar ogen kon draaien. Ze glimlachte. Langzaam, met schokkende bewegingen, tilde ze haar rechterhand op. Het was het enige lichaamsdeel dat ze nog kon bewegen, en met haar knokige, misvormde knokkels streelde ze mijn gezicht. Ik pakte haar hand en drukte een kus op de wijsvinger van die hand, want met die ene vinger had ze God al heel lang verheerlijkt.
Naast haar divan stond een oude schrijfmachine. Elke ochtend, als haar man opstond, loofden ze eerst de Heer. Als hij daarna voor zijn vrouw had gezorgd en haar een eenvoudig ontbijt had gevoerd, zette hij haar in een halfzittende houding op de divan, aan alle kanten gesteund door kussens, omdat ze anders zou omvallen. Daarna zette hij die oude zwarte schrijfmachine op een tafeltje voor haar neer. Uit een oude kast haalde hij dan een stapel goedkoop geel papier. En dan begon zijn vrouw met die gezegende ene vinger te typen.
Ze typte de hele dag, tot ver in de avond. Ze vertaalde christelijke boeken in het Russisch, het Lets en in het Litouws. Met alleen maar die ene vinger - tik... tik... tik - typte ze de bladzijden uit. Gedeelten uit de Bijbel, de boeken van Billy Graham, Watchman Nee en Corrie ten Boom - alles was afkomstig van haar schrijfmachine. Dat was de reden dat ik er was om haar te bedanken.
Ze verlangde er erg naar om meer over deze mannen Gods te horen, die ze nooit gesproken had, maar van wie ze de boeken zo nauwgezet had vertaald. We praatten over Watchman Nee, die op dat moment in China in de gevangenis zat, en ik vertelde haar alles wat ik over zijn leven en werk wist. Ik vertelde haar ook over het geweldige werk van Billy Graham en de vele mensen die hun leven aan de Heer gaven.
"Ze vertaalt die boeken niet alleen," zei haar man, die ons gesprek had gevolgd. "Ze bidt onder het typen ook elke dag voor die mensen. Soms duurt het een hele tijd voordat haar vinger op de toets wil, of voordat ze het papier in de machine heeft, maar al die tijd bidt ze voor de mensen van wie ze de boeken vertaalt." Ik keek naar haar broze gestalte op de divan, met het voorovergebogen hoofd en de voeten die helemaal krom waren gegroeid. "O Heer, waarom geneest U haar niet?" riep ik in stilte.
Haar man zag wel hoe moeilijk ik het had en hij gaf me het antwoord: "God heeft een bedoeling met haar ziekte. Alle andere christenen in deze stad worden in de gaten gehouden door de politie. Maar omdat zij al zo lang ziek is, valt niemand haar lastig. Ze laten ons met rust en daarom is zij de enige in de hele stad die rustig en ongehinderd kan doorgaan met typen."
Ik keek om me heen in het kleine kamertje dat zo volgepropt was met meubels uit betere dagen. De keuken bevond zich in een hoek. Naast het buffet was het "kantoor" van de man, een wankel bureau, waar hij de bladzijden sorteert die zij getypt had, om ze daarna onder de christenen te verspreiden. Ik dacht aan Jezus die tegenover de offerkist had gezeten en mijn hart sprong op van vreugde toen ik Jezus deze zieke, oude vrouw hoorde zegenen die, net als de weduwe, alles gaf wat ze had.

Wat een strijdbaarheid!

Uit: Zwerfster voor God, Corrie ten Boom