Nog even wachten... en plassen ...

Sommige weken is het even zoeken naar een nieuw bericht voor mijn blog maar deze keer werd mijn verhaal 'vanzelf' geschreven vandaag. Ik noem het 'nog even wachten... en plassen...' 

Gisteravond was het eigenlijk al begonnen. Ik had weinig energie, had de hele dag het gevoel dat ik heel nodig moest plassen en viel 's avonds op de bank als een blok in slaap. Toen vanmorgen de 'plasklachten' aanhielden, raadpleegde ik Google (moet je eigenlijk niet doen) en nam ik het zekere voor het onzekere. De symptomen die ik had, wezen overduidelijk niet op kou op mijn blaas door de winterse weersomstandigheden. Er was naar mijn idee méér aan de hand. Mijn zus in Harderwijk zat al met smart om mij te wachten omdat ik haar vanwege het dikke pak sneeuw afgelopen dinsdag ook al niet had kunnen helpen. Maar voordat ik naar haar toe ging, stond ik om 8 uur al op de stoep met een goudgeel goedje. Ik had erop gegokt dat ik dat zomaar kon afgeven zonder van tevoren te bellen over mijn klachten. De alleraardigste assistente begreep het gelukkig meteen en een paar uur later zou ik contact op kunnen nemen voor de uitslag. 

Na een koude autorit verwelkomde mijn zus mij met een warme kop thee. Lief! Daarna ging ik aan de slag in haar huis. En na een paar uur werken, vaak plassen en zelfs nog een kleine wandeling in de sneeuw, had de assistente het verlossende woord. 'Overduidelijk een blaasontsteking', zei ze. Ze wilde mij een kuurtje voorschrijven en begon een heel verhaal over capsules. Eigenlijk hoorde ik ik nauwelijks meer wat ze zei want alleen al van het woord 'capsules' krijg ik spontaan braakneigingen. Nadat ze uitgesproken was, vroeg ik of er misschien een alternatief was voor deze ellendige dingen. Een drankje of zo, of een poeder. Het maakt mij niet uit hoe vies het smaakt zolang ik maar geen grote capsules hoef te slikken. Het lukte! Vanmiddag na 14.00 uur zou mijn poeder klaarliggen bij de apotheek en dat zou ik vanavond voor het slapen in moeten nemen. Opgelucht verliet ik even later mijn 'werkadresje' met een paar extra geleende warme onderbroeken en reed richting Putten. 

Om de plaatselijke boekhandel te steunen, had ik enkele boeken besteld en deze ging ik op weg naar huis langs halen. Gelukkig is dat sinds gisteren weer mogelijk. Jammer genoeg had ik geen idee dat net op de plek waar ik dacht mijn auto 'even' te parkeren een vrachtauto bezig was met laden en lossen. Ik vroeg aan deze bikkels die de kou trotseerden hoe lang het klusje ging duren en besloot mijn auto gewoon midden op de weg achter te laten en te gaan lopen naar de boekhandel om de hoek. Teruggekomen bij de auto duurde het nog zeker een kwartier voor de vrachtwagen leeg was. Tja, bevoorrading is ook nodig natuurlijk. Ik probeerde niet te mopperen, appte mijn zus nog een leuke foto en vroeg mijn man alvast ons dagelijkse eitje te koken. Toch wel makkelijk als je man tóch thuis werkt. Daarna wierp ik alvast een blik in mijn net aangeschafte boeken. 

Niet lang na 14.00 uur besloot ik - op tijd - de medicatie op te gaan halen. Er stond een rij bij de apotheek van hier tot Tokio, iedereen keurig op anderhalvemeter afstand van elkaar. Toen ik na een tijdje wachten aan de beurt was en vertelde waar ik voor kwam, kreeg ik even later een groen pakketje toegeschoven. Tijdens de uitleg begreep ik al gauw dat er iets niet goed was gegaan. Ik had tóch de capsules voorgeschreven gekregen terwijl mij een poeder beloofd was. De apothekersassistente belde de huisarts om te vragen hoe het zat maar dit ging niet erg vlot. Na een tijdje in de wacht te hebben gestaan, keek ze mij al eens aan met de hoorn in de hand. Het schoot niet op maar we konden even niets doen. Uiteindelijk vroeg ik of ik de capsules mocht zien. Wellicht zouden ze toch kleiner zijn dan dat ik dacht en dan zou het slikken misschien toch wel gaan. Maar nee, toen ze het doosje opende wist ik genoeg.
'Dat gaat hem niet worden', lachte ik. Opnieuw belde ze met de huisarts maar er werd niet opgenomen. 'Ik loop er wel even heen', zei ik nogal hard door mijn mondkapje. Ze knikte begrijpend en in de tussentijd kon zij andere mensen uit de wachtrij bevrijden. Aangekomen bij de huisartspraktijk, die op steenworp afstand ligt, bleek deze op donderdagmiddag gesloten te zijn. Ik kom er gelukkig weinig maar dat verklaart wel dat ik de openingstijden niet uit mijn hoofd ken. Aan de muur bij de ingang hing wel een bordje met de naam van de waarnemend arts maar die was alleen bereikbaar voor spoedgevallen. In mijn geval was dat niet nodig. Zo lang er maar een toilet in de buurt is, red ik het nog wel even. In gedachten was ik er al mee bezig om morgenochtend opnieuw contact op te nemen met de huisarts en dan opnieuw een poging te wagen voor het goede recept. Met een totaal beslagen bril probeerde ik de betreffende assistente weer terug te vinden in de apotheek en al gauw had ze mij in de gaten. Bijzonder genoeg wist zij al gauw wie die waarnemend arts was (ik had er zelf nog nooit van gehoord) en verwees mij naar eerste etage van het betreffende gebouw. Toeval bestaat niet!

Terwijl ik mijn haren nog eens achter mijn oren deed - mijn kapsel ziet er ontzettend zielig uit door de vorst en door het feit dat mijn coupe al weken 'over tijd' is - klom ik de trappen op. Gelukkig had ik voordat ik van huis ging nog geplast want achteraf gezien had ik niet kunnen voorzien dat een poedertje halen minstens een half uur zou gaan duren. Vijf minuten later stond ik met een uitgeprint recept opnieuw bij de balie in de apotheek. Het moest natuurlijk nog even klaargemaakt worden en toen er inmiddels drie kwartier verstreken was, was ik de koning te rijk met mijn poeder. Vanavond voor het slapen gaan, mag ik de opgeloste poeder opdrinken. Binnen enkele dagen zou ik verbetering moeten zien dus daar ga ik vanuit. Ik twijfel nog wel even of ik morgen mijn lange rondje zal gaan hardlopen. Misschien is het verstandiger even over te slaan want een geel spoor door de sneeuw achter mij aan is ook zowat...

Op verschillende momenten heb ik vandaag nagedacht over het woord 'wachten'. Soms denken wij als mens dingen éven te kunnen doen. Even dit en éven dat. Ik realiseerde mij vandaag weer eens dat ik zelf de tijd niet in de hand heb en dat ik in alles afhankelijk ben van mijn Schepper. Het leven is niet altijd maakbaar zoals wij het graag willen en Hij bepaalt hoe de dingen lopen. Hij heeft alles in Zijn hand, ook mijn tijd(en). Vandaag was een waardevolle les in wachten.

En nu moet ik plassen...