Was onze tijdelijke lockdown echt zó erg?

Wat is het heerlijk dat er weer iets meer bewegingsvrijheid is in ons land na de eerste fase van de coronacrisis. Heel langzaamaan wordt alles weer zoals het was, hoewel het nog wel even zal duren voordat we elkaar weer kunnen omhelzen en alles weer is als vanouds. Het waren voor veel mensen moeilijke en intense weken.

Tijdens de afgelopen maanden in onze 'lockdown' - ik vraag mij overigens af of het echt zo moeten noemen - heb ik veel aan Anne Frank moeten denken. Toen ik zelf 13 jaar was, ongeveer net zo oud als Anne was toen ze in Het Achterhuis kwam, vond ik haar dagboek erg aangrijpend. Ik schreef er zelfs een verslag over voor het vak Nederlands toen ik net op de middelbare school zat. Ook zijn wij als gezin in 1984 naar een toneelstuk geweest van Anne Frank dat hier in de buurt werd opgevoerd door bekende Nederlanders. Af en toe hebben mijn zus en ik er nog over, het heeft destijds diepe indruk gemaakt op ons.

                                

Veel mensen hebben de lockdown die wij hier in Nederland de afgelopen maanden hebben gehad als heftig ervaren. Natuurlijk was het niet leuk dat sommige mensen elkaar een periode niet konden zien of bezoeken. En natuurlijk waren er nog meer beperkingen die het leven lastig en moeilijk maakte.

Door sommige mensen werden soms vergelijkingen getrokken met de jaren 40 toen onze bewegingsvrijheid ook erg beperkt was in oorlogstijd. Hoewel ik deze gedachtegang begrijp, denk ik dat de afgelopen maanden niet in verhouding stonden met wat er zo'n 75 jaar geleden plaatsvond in ons land.

Opnieuw gaan mijn gedachten naar Anne Frank. Zij zat samen met haar ouders, zus en nog een aantal andere mensen 'vrijwillig' opgesloten in het Achterhuis in Amsterdam. Wanneer je bedenkt hoe zij daar ruim twee jaar met haar familie heeft moeten zitten, word je er stil van.

Het is goed onderstaande eens te overdenken.

Anne Frank zat in een lockdown voor twee jaar en had op het moment dat ze Het Achterhuis inging geen flauw idee hoe lang dit zou gaan duren. Ze had géén vriendinnen om zich heen en kon niet facetimen, appen of onderwijs op afstand volgen. Zelfs een klein rondje buiten wandelen zat er niet in. Ze had al helemaal geen hond of huisdier om mee te knuffelen en kon niet naar de supermarkt om er 'even' uit te zijn. Ze mocht overdag nauwelijks hardop praten met haar huisgenoten en liep de hele dag op sokken. Het was zelfs zo erg dat de wc overdag niet doorgetrokken mocht worden omdat dit hen zou kunnen verraden. Om haar energie kwijt te kunnen kon ze niet even gaan rennen of sporten.
Daarnaast was ze afhankelijk van anderen die voor haar en haar medebewoners zorgden. Anne leefde in Het Achterhuis voortdurend in angst ontdekt en opgepakt te worden, had niet direct 'eerste hulp' bij de hand wanneer ze ziek was en had geen enkel zicht op een leuke vakantie of een dagje uit wanneer de lockdown weer over was. Anne wist überhaupt niet hoe haar leven eruit zou zien na de oorlog áls ze die al overleven zou.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. En hoewel de vergelijking met de lockdown van het gezin Frank en die van ons in deze coronatijd natuurlijk niet helemaal opgaat, denk ik toch dat het voor ons de afgelopen drie maanden in zekere zin erg meeviel. Wij zijn in Nederland in deze 21e eeuw gewend aan zo'n hoge levensstandaard en zoveel vrijheid dat we niet willen dat dit op welke manier dan ook van ons wordt 'afgepakt'. Bovendien hebben de meesten van ons het gevoel gehad dat deze maanden ergens goed voor waren en dat we het met élkaar deden. We hadden hoop en wisten wat het doel was hiervan. Dat gaf moed om door te gaan en vol te houden.

Ik heb zelf een aantal belangrijke lessen geleerd de afgelopen periode. Naast het feit dat alles op een veel rustiger tempo ging, heb ik mij weer eens gerealiseerd hoe rijk en gezegend ik ben in veel opzichten. Zoveel dingen die de afgelopen jaren zo 'normaal' zijn geworden, zijn niet nu niet meer zo gewoon. Bewegingsvrijheid en godsdienstvrijheid maar bijvoorbeeld ook reizen en vakantie zijn niet vanzelfsprekend maar een groot goed. Dat we elke dag eten en drinken in overvloed hebben is een zegen. Maar ook dat we qua gezondheidszorg in een welvarend land leven, is iets om dankbaar voor te zijn.

Wanneer je er eens rustig over nadenkt, besef je pas hoeveel we dagelijks aan zegeningen ontvangen. Het is allemaal genade en goedheid.