Toen tijdens de Tweede Wereldoorlog een groep Joden uit
Polen naar een vernietigingskamp werd weggevoerd door nazisoldaten, zeiden de
Duitsers tegen Poolse omstanders dat ze de bezittingen van deze Joden wel
mochten meenemen, omdat ze toch niet terug zouden komen. Twee Poolse vrouwen
die dit hoorden, zagen hierop een vrouw met een prachtige jas aan, en vielen
haar aan om haar de jas afhandig te maken.
De zakken zaten vol met kostbaarheden, maar toen ze de
jas hadden leeggehaald, voelde deze nog steeds zwaar aan. In een geheime zak
vonden de vrouwen een baby verstopt. Een van de vrouwen besloot hierop het kind
te adopteren als haar eigen dochter. Het meisje werd goed behandeld, groeide
voorspoedig op en werd kinderarts in een vooraanstaand Pools ziekenhuis.
“Ze legde uit dat ze niet echt de dochter was
van de
vrouw die haar had grootgebracht.”
Toen haar ‘moeder’ overleed, zocht de andere vrouw die
erbij was toen ze in de jas werd gevonden haar op. Ze vertelde het verhaal en
legde uit dat ze niet echt de dochter was van de vrouw die haar had
grootgebracht. “Hoe weet ik of u de waarheid spreekt?”, vroeg de ‘dochter’ aan
de vrouw. Hierop vertelde zij dat ze toen ze werd gevonden een gouden kettinkje
om had met daarop vreemde tekens. De ‘dochter’ vond dit kettinkje tussen haar
spullen terug en bewaarde het zorgvuldig.
Jaren later
Toen de kinderarts een tijdens een vakantie twee orthodox
geklede Joden zag, sprak ze hen aan en vertelde hen het verhaal. Ze liet hen
het kettinkje zien en ze konden haar bevestigen dat het een Joodse naam was. De
Joden adviseerden het meisje om naar de rabbijn te gaan. Dat deed ze en hij
bevestigde haar dat ze Joods moest zijn en raadde haar aan om naar Israël te
gaan, omdat daar hard kinderartsen nodig waren. Ze volgde zijn advies op en
reisde naar Israël, waar ze zich thuis wist, een baan vond en trouwde met een
Joodse man.
Aanslag
In 2001 was de kinderarts betrokken bij de hulpverlening
aan de getroffenen door de zelfmoordaanslag in pizzeria Sbarro. Een oudere man
klampte haar aan. Hij was op zoek naar zijn kleindochter die hij in de hectiek
was kwijtgeraakt. Samen zochten ze het meisje en vonden het, maar toen ze het
meisje vonden, stokte de adem van de kinderarts. Het meisje had precies zo’n
kettinkje als zij.
“Waar heeft u dat kettinkje vandaan”, vroeg ze aan de
man, “waar kun je zoiets krijgen?” De oude man antwoordde haar: “Dat kettinkje
heb ik zelf gemaakt. Ik was goudsmid. Ik heb twee van zulke kettinkjes gemaakt
voor mijn dochters. Een van hen is de moeder van mijn kleindochter hier. Mijn
andere dochter is met mijn vrouw vermoord tijdens de Holocaust.”
Op deze bijzondere manier werden vader en dochter na
bijna zestig jaar herenigd.
Wow, dank je wel voor het delen.
BeantwoordenVerwijderenVerbijsterend! Wat een verhaal.
BeantwoordenVerwijderen