Gebedskamertjes

Nu ik het boek 'Wees stil mijn ziel' van Elizabeth Elliot aan het herlezen ben, vallen mij weer nieuwe dingen op. In hoofdstuk 8 schrijft ze een prachtig stukje over 'gebedskamertjes' wat erg mooi aansluit bij mijn boek over stille tijd.  Ik deel het graag.

'Christenen kunnen altijd en overal bidden, maar we kunnen niet zonder een speciale tijd en plaats om elke dag alleen met God te zijn. Hoewel ons vaak aangeraden wordt vroeg in de morgen te bidden, vinden de meesten van ons de ochtend geen gemakkelijke tijd om te bidden. Ik vraag me af of er wel een makkelijke tijd is. Het simpele feit is, dat de ochtend waarschijnlijk de enige tijd is waarop we er vrij zeker van kunnen zijn dat we niet gestoord worden, tenzij we moeders van kleine kinderen zijn.

Waar kunnen we bidden? De Here adviseerde ons om naar onze 'binnenkamer' (Mat. 6:6) te gaan, waarmee een plaats bedoeld wordt die afgesloten is voor de ogen en oren van anderen. Jezus ging naar de heuvels, naar de woestijn of naar een tuin; Zijn discipelen naar de kust of naar een bovenkamer; Petrus naar een dak. Misschien moeten we zelfs de badkamer of een geparkeerde auto opzoeken. We kunnen een wandeling maken en bidden. Het kan zijn dat we ons bed of een rolstoel niet verlaten kunnen. Maar elke dag moeten we een moment en een plaats vinden om alleen te zijn met God, om tot Hem te spreken en naar Hem te luisteren.

Wanneer ik 's morgens opsta, trek ik een ochtendjas aan en loop ik mijn werkkamer binnen. De woorden komen niet vanzelf, behalve misschien: 'Here, hier ben ik weer om met U te praten. Het is koud. Ik voel me niet erg geestelijk.' Om mezelf te helpen bidden, probeer ik bewust de aanwezigheid van God te zoeken. Soms kijk ik uit het raam om een glimp van Gods schepping op te vangen. Alles daarbuiten aanbidt Hem, elke boom, elk insect en de lucht zelf. Ook de hemel aanbidt, elk uur van de dag en de nacht. Stel je eens voor! Hier ben ik, één enkel persoon, en ik voeg me bij de cherubijnen, serafijnen, engelen, aartsengelen en de gehele schepping in het prijzen van onze Schepper en Onderhouder.
Zelfs met dit in mijn achterhoofd is bidden zelden eenvoudig voor me. De apostel Paulus zei: 'Wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten.' We denken maar zelden na over de natuur van onze tegenstander en dat is in zijn voordeel. Wanneer we hem echter wel zien zoals hij is, beginnen we er een idee van te krijgen waarom gebed zo moeilijk is. Het is het wapen dat door satan het meest gevreesd wordt en als hij ervoor kan zorgen dat we er luchtig over doen, kan hij zijn invloed behouden.

Naarmate ik ouder word, ontdek ik dat ik me steeds bewuster word van mijn behoefte aan gebed, maar tegelijkertijd lijkt het een steeds grotere worsteling te worden Het is bijvoorbeeld moeilijk om te concentreren. Het lijkt wel of ik woorden te kort kom. Soms voel ik de druk van de taken die nog op me liggen te wachten; er is zo veel te doen. In wanhoop barst ik uit: 'O God!' 'Here, help me!'
Tijdens mijn normale stille tijd echter, word ik meestal stil of werk ik gewoon mijn gebedslijst af. Het helpt als ik mezelf eraan herinner dat ik hier niet alleen ben om God met smeekbeden te bestoken, maar ook om Hem te aanbidden. God is op zoek naar aanbidders. Moet Hij altijd naar een kerk gaan om hen te vinden of zou er hier en daar in een doodgewoon huis één kunnen zijn, alleen, op zijn knieën, Hem eenvoudigweg liefhebbend?'