Een nieuwe fase

Nu de kinderen bij ons ouder worden, merk ik dat ik er steeds meer tijd bijkrijg die ik zelf kan invullen. Onze twee dochters zijn al een tijdje het huis uit en de twee jongste kinderen - onze jongens van 20 en bijna 18 - hebben hoe langer hoe meer hun eigen bezigheden. De oudste zoon heeft een fulltime baan en werkt daarnaast veel voor zichzelf en de jongste is druk met zijn studie. Volgende week beginnen zijn examens en is hij is zich intensief aan het voorbereiden. (Ik geniet van de momentjes overdag die we nu nog samen hebben).
Dat de kinderen uitvliegen en hun eigen bezigheden krijgen, hoort natuurlijk zo te gaan, want heel langzaamaan worden ze allemaal volwassen. Wanneer ik door mijn fotoalbums blader, overvalt mij soms een gevoel van weemoed: wat gaat het snel allemaal en wat groeien ze hard maar wat ben ik dankbaar dat het goed gaat met hen.

Naast de gewone dingen die ik in het huishouden doe en het werk dat ik de laatste jaren bij mijn zus in haar huis mag doen, heb ik de afgelopen twintig jaar veel dingen bezigheden gehad naast het 'managen van het gezin'. Zo heb ik diverse bedieningen mogen uitvoeren in de gemeente: een vrouwenbediening, kinderwerk, kinderclub, werkzaamheden op het gebied van secretariaat en redactiewerk. Ook heb ik diverse gebedsgroepen op de scholen van onze kinderen mogen opstarten en leiden. In ons dorp heb ik ouderen in een ouderencomplex bezocht en voor hen diverse activiteiten opgezet en ik mocht acht jaar lang mensen begeleiden met de Basis Bijbel Cursus. Naast bovenstaande dingen, die veelal buitenshuis gebeurden en indirect ook veel met de kinderen te maken hadden, mocht ik natuurlijk ook een heel aantal weblogs opstarten en heb ik drie (kinder)boeken geschreven. Om diverse redenen is aan veel van deze bedieningen gaandeweg een eind gekomen. Soms was het een bewuste keuze, soms niet. Hoewel.. het bloggen heeft nog steeds mijn hart en wie weet schrijf ik ook nog wel eens een boek!

Naast het feit dat ik bovenstaande dingen voor een groot deel niet meer doe, merk ik dat ik nóg meer tijd erbij heb gekregen nu ik sinds een aantal maanden geen Facebook meer heb. Het beheer van een groot aantal groepen heb ik overgedragen en dit levert mij zo'n anderhalf uur per dag aan tijd op. Hoewel ik het niet mis en er stiekem wel van geniet dat dit laatste zo'n stuk rustiger is geworden in mijn leven, merk ik dat mijn leven langzaam aan het veranderen is. Om eerlijk te zijn ervaar ik de laatste maanden een enorme rust en kom toe aan dingen waar ik de afgelopen jaren nauwelijks tijd voor had (of nám?). De vraag die dan ook bij mij opkomt is: móet ik nu het wat rustiger wordt in het gezin op zoek gaan naar allerlei nieuwe invullingen of is hetgeen ik nu doe ook goed? Misschien mag ik ook gewoon genieten van de alledaagse 'gewone' bezigheden, mag ik tijd nemen om te genieten van de natuur en het prachtige bos aan de overkant, van hardlopen en lezen, en van Bijbelstudie en het uitgebreid koken van een maaltijd. Gewoon in alle rust...

Wanneer er niet heel duidelijk iets (nieuws) door God op mijn weg gebracht wordt, wil ik niet uit eigen beweging weer dingen op gaan pakken. Ik vind zo veel dingen belangrijk dat ik mij soms alweer ergens ingestort heb, zonder dat ik erover nagedacht of voor gebeden heb. In het verleden heb ik deze fout vaak gemaakt. Achteraf vroeg ik dan om een zegen. Ik heb er veel van geleerd en er zijn regelmatig tijden geweest dat ik veel te veel op mijn bordje had. Ook hier heb ik wel eens over geschreven.
Gelukkig is er, zoals ik als schreef, op dit moment een periode van rust waar ik erg van geniet. Ik probeer bewuste keuzes te maken en mij niet te veel op de hals te halen. Het leven zelf is al druk genoeg. Toen ik onlangs een televisieprogramma over burn-out zag, schrok ik toch wel. Er komen dagelijks steeds meer mensen bij die hiermee te maken krijgen omdat ze te veel (moeten) doen en de hoeveelheid bezigheden in combinatie met hun werk, niet meer kunnen overzien.

Misschien komt er in de toekomst nog eens iets (nieuws) op mijn weg, misschien ook niet. Ik laat het los en laat het aan Hem over. Voorlopig is het goed zo en wil ik samen met ons gezin tijd hebben voor de jonge hond die over een week of zeven komt. De komende zomerperiode hopen we hier met elkaar van te genieten.

Toen ik de afgelopen week over dit alles nadacht, kwam er steeds een zinnetje in mijn hoofd: 'Het gaat niet om mij'. We zijn als mensen soms te veel bezig met de dingen waarvan wij vinden dat ze belangrijk zijn maar uiteindelijk gaat het om Hem en niet om mij. Hem zij alle eer!


(Met dit bericht doe ik mee aan de #bloghop van de christelijke webloggers van mei/juni 2016)