Ongeveer een jaar geleden ging mijn man een kleine week op 'reis'. Het was van 28 april t/m 3 mei 2015 om precies te zijn. Het was voor hem een week om nooit te vergeten in meerdere opzichten. Hij ging met een hardloopgezelschap uit Putten al hardlopend naar Ladelund. Voor hem is dit een hele bijzondere loop geweest omdat zijn opa en een oom van hem zijn omgekomen in Neuengamme. Tijdens de Putten- Ladelundloop zijn ze ook in dit concentratiekamp geweest.
Nu heeft niet alleen de reis indruk gemaakt op mijn man, ook het feit dat ik alleen thuis was en hem - zo bleek later - toch flink gemist had, deed hem ook heel wat. De dagen die hij weg was, hebben ook op mij indruk gemaakt en ik heb hier vorig jaar een gedicht over geschreven. Je kunt het hier teruglezen.
Soms lijkt het heel kort geleden maar afgelopen week realiseerden wij ons dat het alweer een jaar geleden is dat we een week van elkaar gescheiden waren. Misschien is dit voor veel echtparen heel normaal dat dit af en toe gebeurt bv. vanwege een (zaken)reis of een ziekenhuisopname. Er kunnen veel redenen zijn waarom je als man en vrouw tijdelijk van elkaar gescheiden kunt worden.
Bij ons was het echter in 25 jaar tijd nog niet voorgekomen (op een enkele nacht na). Het was dus best even wennen zowel voor hem als voor mij.
Gelukkig kan ik nu zeggen dat het jaar dat volgde op de week weg, een van de beste en mooiste jaren is geweest van ons huwelijk. Vreemd eigenlijk, blijkbaar moet je elkaar eerst flink missen om te beseffen dat je eigenlijk niet zonder elkaar kunt!
Hebben jullie wel eens een langere tijd zonder elkaar moeten doorbrengen of gebeurt dit misschien zelfs regelmatig? Hoe ervaren jullie dit?
Reacties
Een reactie posten
Fijn dat je een reactie achterlaat. Deze wordt eerst gecontroleerd dus het kan even duren voor je hem terugziet onder het bericht.