Hoort dat ‘gejojo’ bij de leefijd?

"Mijn kinderen vinden het geweldig om naar de tienerbijeenkomsten tijdens Opwekking te gaan. Eerlijk gezegd is dat voor ons de belangrijkste reden om naar Opwekking te komen. Het zijn bijzondere dagen voor het hele gezin. Toch heb ik één vraag: Als ze helemaal in de wolken terugkomen en weer gewoon naar school moeten en thuis de draad weer oppakken, lijkt het alsof ze in een gat vallen. Ze vervallen al snel in hun oude patronen. Toch willen ze dit jaar weer naar Opwekking en liefst ook nog naar Teenstreet. Dan komen ze opnieuw 'tot bekering'. Hoe moeten wij als ouders hiermee dealen. Mogen we alleen blij zijn met de tijdelijke verandering, zullen we ze aanspreken op hun 'bekering', of hoort dat gejojo nu eenmaal bij de leeftijd?"

Wat een herkenbare vraag. Overigens, geweldig om te horen dat u als gezin graag naar Opwekking gaat en dat uw kinderen genieten van Teenstreet. Blijkbaar worden ze elke keer geraakt door hetgeen daar gebeurt en wat ze er horen. De Heilige Geest is duidelijk aan het werk in het leven van uw kinderen en dat is iets om dankbaar voor te zijn.

Geen ‘tienerding’
Er zijn veel gezinnen waarin dit ‘gejojo’, zoals u het noemt, speelt. Het past inderdaad bij het leven van een tiener. Toen onze dochters nog wat jonger waren en tijdens de zomerperiode naar een christelijk tienerkamp gingen, kwamen ze ook helemaal ‘in de Heer’ thuis, maar enkele dagen later zaten ze in een ‘Herikon-dip’, zoals ze het zelf noemden. Ze misten de andere jongelui uit hun groep, maar vooral de geestelijke verdieping en beleving die er was tijdens deze dagen.
De ‘boost’ die kinderen te verwerken krijgen, is vaak zo overweldigend dat het erg moeilijk is om dit vast te houden. Maar - als ik heel eerlijk ben - denk ik dat het probleem dat u schetst niet alleen iets is dat zich voordoet bij tieners. Misschien moeten wij als ouders ook eerlijk naar onszelf kijken hoe wij terugkomen van conferenties. Ook als volwassenen kunnen we het enthousiasme van dergelijke bijeenkomsten vaak moeilijk vasthouden in het leven van alledag en vallen we snel terug in ons ‘normale’ gedrag.

In de (besloten) groep ‘christelijk opvoeden’ voor christelijke ouders, kinder- en tienerwerkers, die ik beheer op Facebook, heb ik uw vraag voorgelegd aan de groepsleden. Er werden diverse reacties geplaatst, maar het onderstaande trof mij:
Dit troost mij. Als ik dit lees, ben ik al 20, 25 jaar een tiener... en zal ik dat altijd blijven, tot ik thuisgehaald word. Het zal ons en onze tieners niet lukken om altijd op de toppen te blijven. Dan is het namelijk geen top, maar een hoogvlakte, dan lopen we het risico dat we het zelf weer kunnen en Jezus niet of minder nodig hebben. Laten we telkens voor ogen houden: HET IS VOLBRACHT! Ook als wij en onze tieners, na de toppen van Opwekking, weer de wereld ingaan. Opwekking is voor mij, dat Jezus tegen ons zegt: ‘Kom en rust een weinig’, want na dit weekend begint het weer…

In gesprek
In uw vraag lees ik dat u zich (terecht) afvraagt of u uw kinderen hierop mag aanspreken. Ik zou u inderdaad willen aanmoedigen om met hen hierover in gesprek te gaan én te blijven. Het is immers een zeer belangrijk onderwerp - en essentieel om met elkaar te bespreken - hoe je als christen dicht bij Hem kunt blijven én hoe je dat in het alledaagse leven zichtbaar en praktisch kunt maken.
Een vraag die u kunt stellen en die ik ook weleens besproken heb met onze eigen tieners is: Wat beleef je dáár, wat je in je dagelijkse leven niet ervaart? En hoe komt dat?
Mijn ervaring is, als je daar goed over doorpraat en werkelijk tot antwoorden probeert te komen, dat je mooie aanknopingspunten krijgt om mee aan de slag te gaan. Je zult merken dat ze dan gaan groeien in hun geloof!

Bekering
U schrijft ook dat ze dan ‘opnieuw’ tot bekering komen. Natuurlijk heeft iedere christen het elke dag nodig om zich bewust op Christus te richten, maar persoonlijk zou ik dit geen ‘bekering’ willen noemen. De geestelijke wedergeboorte, zoals die beschreven staat in Johannes 3:1-21, is eenmalig en volledig. Misschien kunt u die ‘bergtoppen’ die de tieners ervaren beter een nieuwe stap in hun geestelijke groei noemen. Deze aangrijpende momenten kunnen hen wellicht helpen een weloverwogen keuze te maken, mochten ze dat nog niet gedaan hebben.

Fijne gemeente
De conferentie van Opwekking is iets wat maar één keer per jaar terugkomt. Weer een jaar wachten duurt voor tieners natuurlijk wel erg lang. Wat zou het dan mooi zijn als zij deze momenten vaker zouden kunnen meemaken, bijvoorbeeld in een fijne gemeente of jeugdgroep in de buurt. Dat helpt om het 'vast' te houden, en op deze manier is er misschien elke week wel een ‘beleving’. Ik wil u uitdagen om samen met uw kinderen te zoeken naar mogelijkheden in uw eigen omgeving.

Gebed voor onze tieners
Het allerbelangrijkste wat we als ouders - naast het praten met onze tieners - kunnen doen, is vóór en mét hen bidden. Bid om de kracht van de Heilige Geest die hen kan helpen om niet terug te vallen in de oude patronen, wat hen - en ons - zo gemakkelijk kan overkomen.
Blijf vooral met ze in gesprek, zodat u hen kunt bemoedigen.
Heel veel wijsheid toegebeden!

Tot slot nog een bemoedigende opmerking van een moeder uit de Facebookgroep:

Bij mij werden de zaadjes geplant voor later. Ik ging vroeger een paar keer per jaar op kamp. Helemaal 'halleluja in de Heer' maar oh, na een paar weken thuis zwakte het al af totdat het na een poosje nog maar een licht flakkerend vlammetje was. Maar... op mijn 23e ongeveer ben ik wederom geboren en de basis daarvan lag onder andere juist bij die kampen.

Dit artikel mocht ik schrijven voor de 'vragenrubriek voor ouders en opvoeders voor tieners' in het Opwekking Magazine (maart 2016)