Dilemma

Bij een van de plaatselijke boekhandels - deze keer niet de christelijke waar ik altijd veel te lang blijf hangen - viel mijn oog op een fraai vormgegeven tijdschrift. Misschien ken je het wel: 'WONEN Landelijke stijl'. Als je erin gaat bladeren, ben je verkocht. En... ik bladerde. Achteraf gezien had ik het misschien beter niet kunnen doen. Het blad, dat normaal € 5,95 kost, was deze keer € 8,95 omdat er nog een extra - lekker dik - tijdschrift was bijgesloten. Vooruit, dacht ik. Dat mag best een keertje voor mijzelf. Ik moet mijn ‘zakgeld’ toch ergens aan uitgeven?

Met de beide tijdschriften, die samen in plastic waren verpakt, liep ik naar de kassa.
'Deze wordt het?', klonk een stem vanachter de toonbank.
'Ja, graag', antwoordde ik. Intussen zag ik vanuit mijn ooghoek een bekende aan komen lopen. Wat zal hij wel denken, dacht ik. Twee dure tijdschriften voor haarzelf? Ik voelde me opgelaten en m'n hoofd werd warm. Haastig kwam er uit mijn mond: 'Kunt u het inpakken als cadeautje?' Ineens werd ik een stuk rustiger. Deze aankoop was natuurlijk helemaal niet voor mijzelf, ik zou het aan iemand anders gaan geven, toch?

De aardige mevrouw haalde het plastic van de tijdschriften omdat de enorme sticker die op de buitenkant zat niet te verwijderen was zonder de verpakking te beschadigen.

'Is dat goed?', vroeg ze nog.

'Prima', zei ik, 'dat staat veel leuker'. Ik keek schuin achterom om te zien of ik inmiddels herkend was. Maar... hij zag mij helemaal niet. Op enige afstand bleef hij staan en haalde een loep uit zijn binnenzak om het voorwerp dat hij wilde kopen beter te kunnen bekijken. O ja, dacht ik. Hij ziet niet zo goed en zeker niet in de verte. Opgelucht haalde ik adem. Terwijl ik wat afkoelde, werden mijn tijdschriften voorzien van een fleurig cadeaupapiertje.

Enigszins opgelaten stapte ik op de fiets… mét cadeau. Thuis liet ik de tijdschriften nog een paar dagen ingepakt liggen. Ik wist nog niet wat ik ermee zou doen. Mijn man en kinderen moesten er hartelijk om lachen. 'Een cadeau voor jezelf dat je hebt laten inpakken? En nu laat je het onuitgepakt liggen?', lachten ze. Ze kwamen niet meer bij. Algauw realiseerde ik mij dat dit echt een vrouwending was.

Drie dagen later, op een rustig moment, heb ik het papier verwijderd. Wat een prachtige bladen zijn het toch. Althans, dat éne! Het blad dat ik erbij kreeg, was jammer genoeg niet wat ik verwachtte. Véél te modern en strak. Niets voor mij. Ik legde het al snel aan de kant voor mijn jongste dochter. Die is er gek op. Was het stiekem dan toch een cadeautje?

Het andere tijdschrift, waar het mij eigenlijk om begonnen was, bestudeerde ik aandachtig. Wat is dit mooi! Dat was mijn gevoel. Maar… wat is dit een ongelooflijke luxe! Dat was mijn verstand.

Dat laatste kreeg de overhand: Kan ik mij eigenlijk wel zitten vergapen aan zo'n luxe blad? Is dit niet veel te gek? Wil ik dit eigenlijk wel? Wil ik mijn huis nou nóg mooier en luxer maken? Kan ik nou nooit tevreden zijn? Kan ik mijn geld een volgende keer niet aan iets 'beters' besteden?

Wat een dilemma...

Ik denk dat ik zo’n tijdschrift nooit meer ga kopen. Alleen al om te voorkomen dat ik mijzelf opnieuw zo schuldig ga voelen! Een tijdschrift kopen, is nog niet zo eenvoudig als het lijkt…

Wie van jullie wil mij van mijn schuldgevoelens afhelpen en een cadeautje ontvangen? Ik stuur het blad (tegen verzendkosten) naar je op.