Soms moeten we snoeien om meer vrucht te kunnen dragen

Als christen heb je volgens Oscar Lohuis een heel ander waardesysteem dan wat er in de wereld leeft. 
'Je waardesysteem wordt door het Woord van God bijgesteld en veranderd. Daardoor ga je ook andere prioriteiten stellen. Als basis heeft dat een hartsverandering die plaatsvindt. Voorheen vond je God misschien niet zo belangrijk, maar nu ben je dolblij met Zijn genade en liefde. Bovendien stel je prioriteiten op grond van je roeping en je eigen situatie. Ik merk dat sommigen prioriteiten stellen - zoals stille tijd of dingen voor de kerk doen - moeilijk vinden. Soms moet je dingen echter gewoon doen, voor je er een gevoel bij krijgt en je het gaat smaken. Aan de andere kant heeft dat ook te maken met het zien wie de Heere is. Als je Zijn grootheid gaat ervaren en Zijn heerlijkheid gaat zien, krijg je ook een verlangen om deze dingen te doen."

Het grote probleem bij prioriteiten stellen is volgens Lohuis dat veel mensen verzanden in details: 'Er komen teveel dingen ons leven binnen en we geven vaak teveel aandacht aan de minder belangrijke dingen. Dat zie je ook in christelijke discussies. Daardoor raak je de grote lijn kwijt, waardoor je het belangrijkste niet meer het belangrijkste kunt laten zijn. Veel mensen hebben het simpelweg te druk en dan moet je soms dingen, die op zich heel goed zijn, laten vallen. Dat vinden we echter moeilijk omdat we dat ervaren als verliezen of als ontrouw zijn. Soms moet je echter het lef hebben om dingen, die op zich goed zijn, te laten vallen, zodat het beste nog beter uit de verf komt. Dat is ontzettend moeilijk voor mensen. Ik had dat pas ook toen ik stopte met het schrijven voor Het Zoeklicht. Op zich heel goed, maar ik moest er mee stoppen, zodat ik meer tijd had voor de nog belangrijkere dingen. Soms moeten we nu eenmaal snoeien om meer vrucht te kunnen dragen, ook in ons eigen leven."

Ook binnen kerken verzanden we volgens de predikant vaak in details: 'Oudsten zijn vaak bezig met managementtaken in de gemeente en het organiseren van alles. Zij richten zich ook vaak op details. Dat is echter helemaal hun taak niet. Ook zie je dat oudsten in het pastoraat soms meer hulpverleners worden. Natuurlijk mogen we elkaar helpen, maar er moet een duidelijke grens gesteld worden. De eerste en belangrijkste taak van oudsten is namelijk met de mensen over het geestelijk leven spreken. Daar moet de focus op liggen. Ook als gemeente dreigen we soms van de kern af te dwalen. De focus als kerk hoort op het Woord van God te liggen. Daar komt al het andere uit voort.'

Bron: CIP