Opnieuw ben ik begonnen in het boek van Philip Yancey - Bidden. Er staat zoveel in dat je het voor mijn gevoel een aantal keren zou moeten lezen om het te begrijpen.
Vandaag trof dit citaat mij:
"Ik heb de indruk dat ik, denkend over bidden, vaak aan de verkeerde kant begin. Ik begin stroomafwaarts met mijn eigen zorgen en leg die voor aan God. Ik breng God op de hoogte, alsof God dat nog niet was. Ik houd een pleidooi voor God, alsof ik hoop Gods gedachten te kunnen veranderen en goddelijke onwil te kunnen ombuigen. Ik zou feitelijk stroomopwaarts moeten beginnen, daar waar het water ontspringt.
Wanneer ik van richting verander, realiseer ik me dat God zich allang en meer nog dan ik, om mijn zorgen bekommert - mijn oom die kanker heeft, wereldvrede, een gebroken gezin, een opstandige tiener. Genade stroomt net als water naar het laagst gelegen deel. Stromen van genade stromen. Ik begin bij God, die primair verantwoordelijk is voor datgene wat op aarde gebeurt en vraag welke rol ik in Gods werk op aarde kan spelen. 'Laat liever het recht stromen als water, en de gerechtigheid als een altijd voortvloeiende beek,' riep de profeet. Blijf ik op de over staan of spring ik in het water?
Door dit nieuwe uitgangspunt bij het bidden, veranderen mijn waarnemingen. Ik kijk naar de natuur en zie niet alleen wilde bloemen en gouden espen maar de handtekening van een geweldig kunstenaar. Ik kijk naar mensen en zie niet alleen een 'arm, naakt, vertakt dier' maar een mens met een eeuwig leven, geschapen naar Gods beeld.
Dankzegging en lofprijzing wellen als natuurlijk antwoord op, niet als verplichting.
Ik heb die corrigerende gebedsvisie nodig omdat ik de hele dag door Gods perspectief kwijtraak."
(Wil je meer lezen over dit prachtige boek van Yancey, lees dan nog even dit blogbericht)
Reacties
Een reactie posten
Fijn dat je een reactie achterlaat. Deze wordt eerst gecontroleerd dus het kan even duren voor je hem terugziet onder het bericht.