Wat bedoel ik precies? De laatste tijd bekruipt mij steeds vaker een treurig gevoel als mijn man weer de deur uitgaat om te gaan werken. Nu kan híj hier natuurlijk niets aan doen. Hij zal wel móeten, er zal tenslotte geld op de plank moeten komen. Maar soms word ik er verdrietig van dat hij zoveel uren buitenshuis, zonder ons gezin en mij 'moet' doorbrengen.
De Bijbel is er heel duidelijk in dat we God bovenaan moeten zetten in ons leven. (Dat is op zich al moeilijk genoeg) maar daarna zou onze man of vrouw de belangrijkste plaats in ons leven moeten innemen, gevolgd door onze kinderen (als je die hebt), onze baan, het gemeentewerk, onze hobby's enz. enz.
Nu proberen mijn man en ik God bovenaan te zetten in ons leven. Met vallen en opstaan proberen we ons leven aan Hem toe te wijden.
Graag willen we dat als man en vrouw ook aan elkaar doen maar eerlijk gezegd zijn er heel vaak andere mensen en dingen die die tweede plek innemen. Soms zijn het de kinderen, soms is het gemeentewerk, soms zijn het hobby's maar grotendeels is het toch wel gewoon het dagelijks werk.
Werken moet tenslotte zo'n 30 tot 40 uur in de week gebeuren om genoeg geld te verdienen om alle (vaste) lasten te kunnen betalen. Het gevolg is dan ook dat manlief vijf dagen lang 's morgens vroeg vertrekt en tegen het begin van de avond weer thuiskomt (ik moet er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat hij tussen de middag meestal wel even een boterhammetje komt eten thuis, maar dit blijft een hapsnap moment).Wanneer hij 's avonds thuis is, is hij vaak moe, heeft veel indrukken opgedaan en heeft behoefte aan wat rust, heel logisch. Maar met een gezellig druk gezin zoals wij hebben, valt dat niet altijd mee. Er wordt namelijk heel wat afgepraat hier aan tafel en vaak ook nog in de avond. Vaak wordt er 's avonds ook nog gesport door mijn man en de kids en voor je het weet, is de avond al voor een groot deel voorbij. Wanneer de kinderen allemaal een verdiepinkje hoger zijn gegaan, blijft voor ons nog 'het restje van de dag' over.
Maar... wij zouden elkaar toch op de tweede plaats zetten? Natuurlijk doen we dat in ons denken en handelen wel. We weten ook wel dat we dit willen, maar de praktijk van elke dag blijkt weerbarstiger te zijn.
Niet zo lang geleden hadden wij het er samen weer over. 'Er zit iets vreemds in', zei mijn man, 'net of het niet klopt. Wij willen elkaar wel op de tweede plaats zetten, maar het lukt vaak eenvoudigweg niet altijd. Het is niet zo dat wij het niet willen maar er zijn zoveel andere 'zaken' die belangrijker zijn op dat moment dat het gewoon niet reëel is en niet haalbaar.'
Gelukkig halen we onze 'quality time' in het weekend vaak wel weer in en brengen we wat meer tijd met elkaar door maar tijdens de doordeweekse dagen is dit best moeilijk en moeten we er soms voor vechten om even samen te zijn en alle tijd voor elkaar te hebben. (Op één vaste avond in de week plannen we overigens wel een moment in waarop we samen wat ondernemen, hierover een andere keer meer).
Het lijkt ook wel naarmate we langer getrouwd zijn en dus langer bij elkaar zijn, of deze behoefte om samen te zijn sterker wordt. We houden van elkaar en zijn gek met elkaar en we zouden graag meer uren samen doorbrengen. Toch zullen we ermee moeten leren omgaan. Het duurt nog een poosje voordat manlief zijn pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt J
Hoe beleef jij dit met je man of vrouw? Hebben jullie ook die behoefte en vinden jullie het ook vaak moeilijk om echt tijd voor elkaar te vinden?
Hoi Wendy,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het heel moeilijk, en bij ons ligt het nog wat moeilijker, mijn mannetje gaat maandagochtend (soms heel vroeg) de deur uit en komt meestal vrijdag avond (laat of zaterdags) weer thuis. Ja ik weet het dat is het leven van een vrachtautochauffeur en zijn vrouw. We bellen overdag geregeld maar dat is wat anders dan een normaal goed gesprek. En de meiden worden groter en de tijd samen in de weekenden kleiner voor mijn gevoel.
Ja, dat lijkt mij helemaal moeilijk. Dan komt het echt op het weekend aan.
Verwijderen