Afscheid nemen bestaat niet

De afgelopen weken heb ik haar diverse keren bezocht. 96 jaar is ze onlangs geworden en... wonder boven wonder leeft ze nog. Toen ik haar ruim twee jaar geleden voor het eerst een bezoekje bracht en zij nog redelijk vitaal was, bleek al gauw dat ze familie was van mijn man. Bijzonder dat we elkaar hier in dit complex voor ouderen ontmoetten. Regelmatig kwam ik zo even bij haar binnen, deelden we bijzondere geloofservaringen, lazen een aantal verzen in de Bijbel en bemoedigden ook elkaar. Wat een zegen om deze vrouw te hebben mogen leren kennen in haar laatste levensjaren. Ik heb haar in gedachten dikwijls vergeleken met Corrie ten Boom en dit afgelopen week ook tegen haar gezegd... Ze glimlachte.

Ik herinner mij nog dat ik voor het eerst bij haar kwam. Ik keek om mij heen, zag een Bijbel liggen en een dagboek. Dat was voor mij voldoende om een gesprekje te beginnen over haar geloofsleven. Niet veel later sloten we we mijn bezoekje biddend af en omhelsden elkaar met tranen in de ogen. Een zuster in de Here die ruim twee keer zo oud is als ik. Wat geweldig dat ik sindsdien zulke kostbare momenten met haar mag hebben.

Maar, de laatste twee maanden is haar gezondheid hard achteruit gegaan. Ze kan niets meer, ligt op bed, kan zich niet meer omdraaien en ligt en wacht totdat ze thuisgehaald wordt. Maar dit is niet het enige. Het belangrijkste is: ze getuigt van haar Heer en Heiland. Ze doet niet anders en kán niet anders. Ze vertelt aan iedereen die bij haar komt het Evangelie. Haar stem is zacht maar ze doet het... tot ze niet meer kan.
Naast haar bed ligt een open Bijbel. Boven haar bed hangen prachtige Bijbelteksten die belangrijk voor haar zijn (geweest) in haar leven. Bijvoorbeeld haar trouwtekst:

De eeuwige God is u een woning...

(Deuteronomium 33:27a)

De tekst waarmee ze tot geloof gekomen is zo'n 40 jaar geleden, kan ze met de nodige passie uit haar hoofd opzeggen.

Ja, Ik heb u liefgehad [met] een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken [met] goedertierenheid. (Jeremia 31:3b)

Wat een bijzondere vrouw en wat een bijzondere momenten hebben we samen gehad.

Het is zo prachtig om te horen van haar hoe ze, als ze alleen is, al de Bijbelteksten die ze in haar hoofd heeft 'opgeslagen', memoriseert. De teksten komen stuk voor stuk weer boven. Lezen kan ze niet meer maar nadenken en bidden wel. Soms ligt ze te zingen en te jubelen in haar bed. Wat ziet ze ernaar uit om te sterven en haar Verlosser te ontmoeten. Ze kan bijna niet wachten en kijkt intens gelukkig wanneer we hier samen over praten. 'Bijna Wendy, ik ben er bijna..". Ze strekt haar armen uit en omhelst zichzelf om hiermee te laten zien hoe ze de Here Jezus wil omarmen als ze Hem mag ontmoeten.

Keer op keer nemen we afscheid als ik wegga en zeggen we tegen elkaar: "We zien elkaar weer, is het niet hier beneden, dan is het boven".

Ze pakte afgelopen donderdag mijn hand en gaf mij een handkus. Zou het de laatste keer geweest zijn dat ik haar hier op aarde gezien heb? Ik heb het al vaak gedacht maar steeds weer hebben we nóg een momentje samen. Er zal een dag komen dat dit niet meer kan. Maar afscheid nemen?

Afscheid nemen bestaat niet voor zusters in de Here. Wij zien uit naar een heerlijke toekomst samen met Hem én met elkaar!