Groeien in Godsvertrouwen

In Exodus 14 staat beschreven hoe het volk Israël op reis gaat naar het beloofde land. Ze zijn net ontkomen uit Egypte en God geeft de opdracht om het kamp op te slaan bij Pi-Hachiroth tussen Migdol en de zee. Farao zou denken dat het volk in de val zou zitten zodat hij de achtervolging in zou zetten.
Wanneer je je probeert voor te stellen hoe het volk zich op dat moment moet hebben gevoeld, word je er misschien ook wel angstig en wanhopig van. Ze zagen in de verte de strijdwagens aankomen. Deze strijdwagens vervoerden elke twee mensen, één om te mennen en één om te vechten en werden getrokken door paarden. Het volk dacht dat het verloren was, hopeloos in de val zou zitten en overwonnen zouden worden door de Egyptenaren.
Hoewel ze net hadden gezien hoe de krachtige hand van God hen uit Egypte bevrijdde, bestond hun enige reactie uit angst, geschreeuw en wanhoop. Waar was hun Godsvertrouwen?

In ons eigen leven is het vaak nét zo, denk ik. Wij denken ook vaak dat er geen uitkomst meer is, dat we vastzitten en dat we geen kant meer op kunnen terwijl God ons tot nu toe altijd geholpen heeft.
Ons gebrek aan geloof is vaak ontstellend. Hoe vaak klagen wij niet over (kleine) ongemakken of leed? Hoe vaak zijn wij niet angstig omdat we niet zien hoe iets afloopt, wanneer er een einde aan komt of wat de bedoeling van iets is?

In dit hoofdstuk uit Exodus zitten voor ons een aantal wijze lessen. Israël moest door verschillende ervaringen leren dat God in staat was voor hen te zorgen. Net als voor dit volk, geldt dit ook voor ons. Als wij (meer) op God zouden vertrouwen, zou ons veel verdriet gespaard zijn gebleven. Door te letten op Gods trouw in het verleden, kunnen we tegenspoed met vertrouwen onder ogen zien in plaats van met angst en klagen.