Rennend ging je op weg van Putten naar Ladelund,
in vrijheid, rustig en zonder dwang.
Je ging deze weg ter nagedachtenis aan je opa en oom,
die in Neuengamme om het leven kwamen.
Teleurgesteld was ik de afgelopen dagen,
omdat jij mij niet kon bellen, en ik niets van je hoorde.
Alléén bleef ik achter, vertwijfeld, wachtend, hopend…
Gevoelens van boosheid en verdriet wisselden elkaar af.
Totdat ik mij vandaag ineens realiseerde
wat een enorme impact het moet hebben gehad
op al die vrouwen die in oktober 1944
hun mannen voorgoed weg hebben zien gaan.
Zij hoorden nóóit meer wat van hun geliefden,
ze bleven alleen achter, huilend, wanhopig,
dagen, weken, de rest van hun leven!
Nu besef ik dat het gemis voor mij maar tijdelijk is.
Een intense dankbaarheid overviel mij vanmiddag.
Dat jij de mogelijkheid en conditie hebt om dit te doen,
is een groot wonder.
Ik ben dankbaar voor deze loop die ook voor jou
vergeving en verzoening betekent.
Vandaag realiseerde ik mij dat echte vriendschap
met loslaten én vertrouwen te maken heeft.
Ik dank mijn Vader
dat Hij mij uit deze tijdelijke,
innerlijke strijd heeft verlost
innerlijke strijd heeft verlost
en mij dit heeft doen inzien.
Dank je wel voor wie jij bent,
en voor wat jij betekent in mijn leven,
en voor wat jij betekent in mijn leven,
jij bent mijn allerbeste vriend!
Van 28 april t/m 3 mei 2015 loopt mijn man mee met de Putten-Ladelundloop. Voor hem is dit een hele bijzondere loop omdat zijn opa en een oom van hem zijn omgekomen in Neuengamme.
Dit gedicht is geschreven in het kader van de #bloghop voor de maand april.
Heel indrukwekkend vind ik dit Wendy. Bijzonder dat Bram dit mag doen en mooi om te lezen hoe jouw blik erop en gevoelens erbij veranderden!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Wendy voor het delen hiervan!
BeantwoordenVerwijderen