Omgaan met veranderingen...

Toen wij in 1990 trouwden, zat ik op school in het laatste jaar van mijn opleiding. In de zomer van 1991 studeerde ik af en wilde de maanden die volgden gaan solliciteren. Toch voelde ik aan tijdens de sollicitatiegesprekken dat het wel eens niet meer zo lang zo duren dat wij gezinsuitbreiding zouden krijgen. En mijn vermoeden bleek juist... het laatste sollicitatiegesprek heb ik afgezegd omdat ik wist dat wij over niet al te lange tijd een kleine zouden verwachten.
Ik vond het niet gepast om de betaalde baan aan te nemen in de wetenschap dat het misschien maar voor een klein half jaar zou zijn.
Gelukkig ben ik niet stil gaan zitten want tot de geboorte van onze oudste dochter, ben ik op verschillende manieren en terreinen actief aan de slag gegaan als vrijwilligster. Ik heb er veel van geleerd en heb goede ervaringen opgedaan.

In augustus van 1992 werd onze oudste dochter geboren. In 1994 volgde een tweede dochter, in 1996 een zoon en in 1999 opnieuw een zoon. Binnen 7 jaar hadden wij vier prachtige kinderen.

De afgelopen 25 jaar zijn voor mij heel duidelijk geweest wat betreft de inhoud van mijn baan. De helft bestond uit het zorgen voor de kinderen, de andere helft uit het zorgen voor het huishouden (hoewel er tussendoor natuurlijk ook altijd tijd was voor andere dingen). Nu, 25 jaar later, bestaat mijn baan nog steeds voor een groot deel uit de zorg voor het huishouden. Het is zelfs wat meer geworden omdat wij verhuisd zijn naar een groter huis. Ik geniet van de ruimte die we hebben maar realiseer mij ook dat het meer werk geeft en dat dit de komende jaren niet zo heel veel zal veranderen.
De zorg voor de kinderen daarentegen wordt steeds minder. Onze jongste dochter is inmiddels getrouwd, de oudste staat te 'springen' om op zichzelf te gaan wonen en ook de jongens hebben veelal hun eigen plannen en bezigheden. De 'op' is er een beetje af om het zo maar te zeggen. Het blijft vooral bij 'voeden'. Als je soms ziet wat er gegeten wordt als iedereen mét aanhang hier op de bank ploft... je blijft je erover verbazen :)

Voor mij is dit laatste best wel een grote verandering nu ik er zo over nadenk. Hoewel dit natuurlijk niet van de één op de andere dag gaat, realiseer ik mij nu wel dat ik heel langzaamaan in een andere fase terecht kom. De tijd die ik veel besteedde aan de opvoeding van de kinderen besteed ik nu voor een groot deel aan schrijven, bloggen, huishouden bij mijn zus en aan vrijwilligerswerk. Het zijn nu met name de avonden waarop we veel tijd doorbrengen met de kids omdat zij overdag ook zo hun bezigheden hebben. Tijden veranderen...

Wat wil ik nu met bovenstaand stukje zeggen? Ik wilde met name gewoon even kwijt dat het soms best moeilijk is om als moeder te zien dat je 'gezellige gezinnetje' heel langzaam uit elkaar begint te vallen. Iedereen gaat heel zijn of haar eigen weg en gaat zijn of haar eigen ding doen. Ze krijgen een eigen huis, een andere woonplaats soms, een eigen baan en een eigen gezin. Op zich is hier niets mis mee natuurlijk. Zo hoort het ook te gaan, het is heel natuurlijk. Ik ben er ook heel dankbaar voor dat het zo goed gaat met hen maar ... soms heb je van die momenten dat het je even overvalt, dat je je realiseert hoe snel het allemaal gaat en is gegaan en nadenkt over de invulling van je 'taken' als manager van het gezin.

Herken jij dit als moeder? Vind jij het soms ook zo tegenstrijdig dat je aan de ene kant dankbaar bent dat je kinderen voor zichzelf gaan zorgen en aan de andere kant het gevoel hebt dat het jammer is dat je een bepaalde periode afsluit?

Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit ervaren en hoe jullie ermee omgaan.