'Er is een oorlog aan de gang om de harten en gedachten van onze kinderen. We kunnen niet passief achteroverleunen en toelaten dat satan, die in Joh.10:10 een dief genoemd wordt, onze geliefden steelt, doodt en uitroeit. Wij moeten hierop reageren door in gebed terug te vechten. De oorlog die wij voor onze kinderen voeren, voeren we uit op onze knieën', aldus Fern Nichols'Enkele jaren geleden tijdens een hete zomerdag in Californië besloot een klein meisje in de oceaan te gaan spelen om zo wat af te koelen. Ze rende het strandhuisje van haar familie uit en haastte zich naar het koele water; haar handdoek en haar slippers liet ze achter. Ze dook het water in, kwam weer boven en zwom vervolgens naar de plek waar het water het koelst zou zijn.
Haar moeder, die vanuit het strandhuisje toekeek, zag hoe boven het wateroppervlak een haaienvin tevoorschijn kwam. De moeder rende doodsbang de branding in en schreeuwde zo hard ze kon naar haar dochter. Ze begon naar haar kleine meisje toe te zwemmen.
Toen ze de stem van haar moeder hoorde, maakte het meisje een bocht en wilde terug zwemmen naar de kust.
Het was te laat. Op het moment dat de moeder haar dochter bereikte, viel de haar aan. De moeder greep het meisje bij haar armen terwijl de haai haar benen greep. Dat was het begin van een ongelofelijke krachtmeting. De haai, die bijna twee meter lang was, was veel sterker dan de moeder, maar de moeder was absoluut niet van plan los te laten. Een visser, die toevallig met zijn boot in de buur was, pakte een geweer en schoot de haai dood.
Wonderlijk genoeg overleefde het meisje het ongeluk; wel lag ze wekenlang in het ziekenhuis. De wonden in haar benen gingen tot op het bot. En op haar armen had ze diepe littekens waar de nagels van haar moeder zich in haar vlees hadden ingegraven terwijl ze zich vastklemde aan de dochter die ze zo liefhad.
Een televisieverslaggever die het meisje na dit trauma interviewde, vroeg of ze hem haar littekens wilde laten zien. Het meisje sloeg het laken van het ziekenhuisbed terug. Daarna zei ze:'Maar kijk eens op mijn armen. Ik heb ook te gekke littekens op mijn armen. Die heb ik omdat mijn moeder me niet los wilde laten.'
Net als deze moeder, die met een haai vocht om haar dochter te redden, zijn ook wij verwikkeld in een geestelijk gevecht met de vijand, om onze kinderen'.
Hoe ervaar jij het bidden voor je kinderen? Zie jij het soms ook als een strijd?
We vechten niet meer, laat ze maar ze luistren toch niet, zo denken we vaak. ik wel tenminste. Dank je wel voor het verhaal van de haai, zal ik onthouden!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat dat het allerbeste en mooiste is wat je kunt doen voor je kinderen. Ze voor Gods troon brengen, het zijn Zijn kinderen en wie weet er beter wat ze nodig hebben dan Hij alleen. En ja, dat kan ook moeilijk zijn, bijvoorbeeld als ze ziek zijn, of als ze dreigen af te dwalen, maar ze zijn (mede door ons gebed) in Zijn hand!
BeantwoordenVerwijderenJa, soms zie ik het ook zo. Maar ook een strijd om waakzaam te blijven en niet te verflauwen in mijn gebed voor mijn kinderen.
BeantwoordenVerwijderenBidden is een machtig wapen! Dank je wel Wendy dat je dit aanhaalt, we hebben het juist in deze tijd nodig om te bidden voor onze kinderen.
Het is echt oorlog om de harten en gedachten van hen! Wat hebben wij een belangrijke taak als moeders.
Dineke