Leven zonder beperkingen - Nick Vujicic

Nick Vujicic is geboren met een zeldzame ziekte en heeft daardoor geen armen en geen benen. Toch golft hij, zwemt, surft en doet nog veel meer wat onmogelijk lijkt. Hij is iemand die wereldwijd mensen inspireert en in zijn eerste boek ‘Leven zonder beperkingen’ beschrijft  hij zijn verhaal.

Afgelopen weekend heb ik zijn boek gelezen en ben diep onder de indruk geraakt van zijn optimisme en doorzettingsvermogen. Alles wat  hij schrijft in zijn boek is de moeite waard om te lezen. Wat kunnen we veel van deze man leren. Ook voor tieners is het boek zeer geschikt, het blijkt ook dat hij juist in zijn toespraken tieners aanspreekt die een moeilijke periode meemaken.

Als kind ging hij zelf door een extreem moeilijke periode heen, die uiteindelijke bijna tot zelfmoord leidde. Totdat hij tot geloof in God kwam en ontdekte dat hij ondanks zijn beperkingen, een doel had voor zijn leven, namelijk mensen motiveren en inspireren. Via filmpjes op Youtube vertelde hij mensen over zijn leven en merkte dat velen zich door zijn boodschap lieten inspireren. Tegenwoordig reist hij de hele wereld over met zijn verhaal en spreekt voor grote groepen, zowel christelijk als niet-christelijk.

Vujicic: ‘Niet alleen ik, maar ook jullie vechten dagelijks. Misschien hebben jullie een gebroken hart, of gaan de zaken niet goed, of een ongelukkige jeugd, of zijn jullie niet zeker van jezelf. Dat gevecht is op zich niet slecht. Integendeel: hoe groter juist de strijd, hoe groter de triomf!’

Op een site vond ik een boekrecensie die ik graag wil delen:

"Vujicic (27) woont in Los Angeles, maar veel is hij daar niet. Hij is in 24 landen geweest om zijn boodschap uit te dragen. Wie op You Tube zijn naam intikt, krijgt tal van filmpjes te zien met schoolkinderen, maar ook van lezingen voor mensen uit de zakenwereld. Nick werd geboren zonder armen en benen als gevolg van een zeer zeldzaam syndroom. ‘Maar ik laat me daar niet door beperken. Ik reis de hele wereld over om miljoenen mensen aan te moedigen om de tegenslag die hun treft op hun pad met geloof, hoop en liefde te overwinnen en de moed niet op te geven, zodat ze hun dromen najagen’, zo zegt hij.

Hij is eerlijk en vertelt dat zijn ouders nogal schrokken toen hij geboren werd. ‘Mijn ouders zijn oprechte christenen, maar toen ik na mijn geboorte geen armen en benen bleek te hebben, vroegen ze zich af wat Gods plan was toen hij mij schiep. Ze dachten aanvankelijk dat er geen hoop en geen toekomst zou zijn voor iemand als ik. Dat ik nooit een normaal of productief leven zou kunnen leiden.’

Wat zijn ouders niet hadden kunnen voorzien, zo vertelt Vujicic, was dat zijn handicap - zijn ‘last’ - ook een zegen bleek te zijn. ‘Dat ik er unieke mogelijkheden door kreeg om anderen de hand te reiken, me in hen te verplaatsen, hun pijn te begrijpen en troost te bieden.’

Hij kwam erachter dat een leven zonder beperkingen mogelijk is, onder meer wanneer je een sterk doel in je leven hebt, gelooft in God en in een oneindige hoeveelheid mogelijkheden, de bereidheid hebt om te veranderen, honger hebt naar kansen, een moedige geest hebt en je een missie hebt om eerst de ander te dienen.

Heel veel mensen die hij ontmoet heeft of die zijn filmpjes hebben bekeken stelden de vraag: Nick, hoe komt het dat je zo gelukkig bent? Hij is er zelf duidelijk over: ‘Ik werd gelukkig op het moment dat ik me realiseerde dat ik misschien niet perfect ben, maar wel de perfecte Nick Vujicic. God heeft mij geschapen volgens zijn plan. Dat wil niet zeggen dat er niets te verbeteren valt. Ik probeer het altijd beter te doen, zodat ik Hem en de wereld nog beter kan dienen.’

Hij meent dat velen hun dromen hebben opgegeven en God in een kader hebben gestopt. De geboren Australiër meent ook dat iedereen een keuze heeft. ‘We kunnen ervoor kiezen om te blijven zeuren over onze teleurstellingen en tekortkomingen. We kunnen ervoor kiezen om verbitterd te zijn, boos of verdrietig. Maar we kunnen er als we het moeilijk hebben of als anderen ons pijn doen, ook voor kiezen van deze ervaring te leren en door te gaan, de verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen geluk.’

Leven zonder beperkingen is niet een boek dat een soort eigen ‘geluksdenken’ verkondigt. De weg die Vujicic en zijn ouders moesten gaan was niet zonder hobbels. ‘Mijn moeder was de eerste maanden na mijn geboorte bang dat ze niet voor mij kon zorgen. Mijn vader zag geen gelukkige toekomst voor mij en maakte zich zorgen over het soort leven dat mij te wachten stond.’ Ze overwogen een aantal opties, inclusief adoptie.

Dat Vujicic een klein linkervoetje had, bleek een van de grootste verrassingen te zijn die hem nu helpen. ‘Ik bleek er controle over te hebben. Ik gebruikte hem instinctief om mezelf ermee om te rollen, ermee te schoppen, te schuiven en op te steunen.’ De twee tenen die eraan zaten werden na een operatie gescheiden en die gebruikt hij nu min of meer als vingers: hij kan nu zijn op maat gemaakte elektrische rolstoel, een computer en zelfs een mobieltje zelf bedienen.

‘Hoe ouder ik word, hoe beter ik me ervan bewust ben dat het een geschenk is dat er mensen zijn die van mij houden. Al voel je je soms alleen, weet dat er ook mensen zijn die van jou houden en besef dat God je geschapen heeft omdat hij van je houdt. Je bent dus nooit alleen. Zijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk.’

Hij vertelt ook over zijn twijfel. ‘Waarom gaf u mij dan niet gewoon één arm?’, vroeg ik aan God. ‘Denk u eens in wat ik allemaal zou kunnen doen met één arm!’ Hij bad als jongetje nachtenlang om armen en benen. ‘Dan viel ik huilend in slaap en droomde dat ik wakker werd en, o wonder, armen en benen had. Dat gebeurde natuurlijk nooit.’

Hoe Vujicic ontdekte dat hij een gave heeft om mensen te bemoedigen is een wonderlijk verhaal. ‘Op een dag hield ik een praatje voor een groep van ongeveer driehonderd scholieren, zo’n beetje de grootste groep waarvoor ik tot dan toe had gestaan. Ik deelde mijn gevoelens en mijn geloof met hen en toen gebeurde er iets geweldigs.’ Het geweldige was dat er een meisje zo geraakt werd dat ze in huilen uitbarstte en velen met haar. Ze liep vervolgens naar voren om Nick een knuffel te geven. ‘Ik hield het helemaal niet meer toen ze in mijn oor fluisterde: ‘Nog nooit heeft er iemand tegen me gezegd dat ik prima ben zoals ik ben. Nog nooit heeft er iemand tegen me gezegd dat hij van me houdt. Door jou is mijn leven veranderd en jij bent ook een prachtig iemand’.’

Het was voor hem erg belangrijk, zo blijkt, want ‘tot dat moment twijfelde ik nog steeds voortdurend aan mijzelf (...) Dit meisje veranderde mijn perspectief. Misschien kan ik echt iets bijdragen, dacht ik. Ik merkte dat mensen bereid waren om naar mij te luisteren, omdat ze alleen maar naar me hoefden te kijken om te zien dat ik de uitdaging was aangegaan en mijn problemen had overwonnen. Mijn verhaal was geloofwaardig.’

Mensen voelden instinctief aan dat hij misschien wel iets te zeggen had dat hen zou kunnen helpen hun eigen problemen te overwinnen. ‘God gebruikt mij om overal in scholen, kerken, gevangenissen, weeshuizen, ziekenhuizen, stadions en ontmoetingszalen mensen te bereiken.’ Vujicic is nu directeur van de organisatie Life without limbs en leidt zijn eigen bedrijf Attitude is Altitude.

Je kunt zelf kiezen met welke houding je in het leven staat, is Vujicics boodschap. Hij noemt er vier: dankbaarheid, actie, empathie en tenslotte vergeving. Dat laatste was voor hem niet gemakkelijk. ‘Ik kon God niet vergeven voor wat een grote vergissing leek, namelijk het feit dat ik geen armen en benen heb. Ik was boos en legde de schuld volledig bij hem. Het woord ‘vergeving’ kwam niet in mijn woordenboek voor.’ Toen hij dat wel kon voelde hij zich bevrijd.

Het boek is een opsomming van hoe hij dingen wist te overwinnen. Uiteindelijk draait zijn leven om geven en laten zien dat niets onmogelijk is. ‘Elk koord dat je kunt vastgrijpen moet je vastgrijpen, om vervolgens van al deze koorden een touw te vlechten waarlangs je omhoog kunt klimmen.’ Zijn boodschap van hoop is niet te missen, en Nick hoopt dat anderen ook ontdekken hoe ze de ander tot zegen kunnen zijn. ‘Christenen krijgen vaak te horen dat ze ‘de handen en voeten van Christus’ op aarde zijn. Als ik dat letterlijk zou nemen, zou ik me een beetje buitengesloten kunnen voelen. Ik zie het spiritueel. Ik dien Hem door te proberen met mijn getuigenis en door mijn voorbeeld zo veel mogelijk levens te raken. Mijn doel is aan iedereen duidelijk te maken dat Christus van ons houdt."

Ik kan jullie van harte aanraden om dit boek te lezen.