"We beseffen vaak te weinig dat wij verantwoordelijk zijn voor onze kinderen. Natuurlijk maken ze op een bepaalde leeftijd eigen keuzes, maar ik denk dat we ze die te makkelijk laten maken." Dat zegt Corien Stap in een interview met CIP.
Stap is zelf samen met haar man werkzaam op een evangelisatiepost van de Protestante Kerk in Nederland. Ze meent dat we onze kinderen te makkelijk hun gang laten gaan: "Er wordt naar mijn mening te snel voor de lieve vrede gekozen. We willen geen ruzie met onze kinderen en we willen al helemaal niet dat ze het huis uit gaan. Het gevolg is dat we ze hun zin geven. Dat hebben onze kinderen natuurlijk zelf door en daar maken ze graag gebruik van. Op deze manier kunnen ze zichzelf alles permitteren en ik ben ervan overtuigd dat wij als ouders er dan medeverantwoordelijk voor zijn. We mogen onze kinderen houden aan de regels, die we samen afgesproken hebben en wanneer ze dat niet doen, kunnen we ze daar op aanspreken. We zijn echter slappe ouders geworden die benauwd zijn dat hun kinderen boos worden. Dat is toch de omgekeerde wereld?"
"Juist daarom maken kinderen namelijk vaak zelf de keuzes", vervolgt Stap. "Ze missen een leidinggevend figuur, iemand die ze de weg wijst en ze houdt aan de afspraken. Wanneer we de liefde van God kennen en weten wat Christus voor ons gedaan heeft, hebben wij ook alles voor onze kinderen over. We zien echter wel dat God ook kan tuchtigen en zijn kinderen terecht kan wijzen. Op die wijze moeten wij ook met onze kinderen omgaan. Niet dat we er plezier in hebben, maar voor hun eigen bestwil."
Bron: CIP (nu Cvandaag)
Wat vinden jullie van dit stukje?
Wat vinden jullie van dit stukje?
Ik kan dit stukje alleen maar beamen. Merk het om mij heen, maar ook bij mezelf, dat je op moet passen om niet om de lieve vrede wil maar niets te zeggen. Dat het belangrijk is om je verantwoordelijkheid die je hebt gekregen als ouders ook te nemen. Alleen al in spreuken staan zoveel goede vermaningen naar ons als ouders. Je zult merken dat als je je kinderen durft op te voeden en ze ook leert gehoorzamen enz.. Je kinderen uiteindelijk alleen maar respect voor je krijgen. Ze zullen je dankbaar zijn. Dat is wat ik ben naar mijn ouders toe. Ontzettend dankbaar voor alles wat ik van ze geleerd heb en voor de opvoeding die ze mij gaven. ( ik heb heel wat " tucht" gehad)
BeantwoordenVerwijderenMijn naam vergeten..... Dineke
BeantwoordenVerwijderenOp dit moment beslissen wij voor onze 16 jarige zoon dat hij niet meer op de computer mag dan een half uur nadat hij uit school is gekomen om te 'chillen', en daarna alleen als het voor school is. Hij beseft dat het voor zijn bestwil is, is er niet blij mee maar accepteert het schoorvoetend.
BeantwoordenVerwijderenHet is voor ons veel makkelijker om hem z'n gang te laten gaan, wij krijgen geen boze gezichten, hij is tevreden en gaat z'n gang. Maar helaas kan hij nog niet zelf nee zeggen tegen dat beeldscherm met al z'n interessante filmpjes, terwijl zijn examen nu op nummer 1 zou moeten staan.
Ik hoop dat hij er later zelfs dankbaar voor is, nu gaat dat met enige tegenzin en dat begrijp ik best.
Ik merk bij mijzelf ook de angst om tegen gesproken te worden, je wilt graag een fijne gezellige sfeer in huis. Maar soms moet je die tegenspraak verdragen, en gewoon doorzetten.
Ben het dus helemaal met het stukje eens!
Ik ben het er niet helemaal mee eens.
BeantwoordenVerwijderenZeker ben ik voor een strenge opvoeding met regels. Maar ik heb op het moment juist de moeite genomen om mijn kind los te laten. Of moet ik zeggen: Anders vast te houden. Dat geeft een kind vertrouwen en het leert om zijn eigen keuzes te maken. Niet omdat het de "opgelegde" weg is, maar omdat het kind heeft geleerd hoe het zijn eigen keuzes kan maken. De kunst is om je kind te laten voelen dat je achter hem/haar staat, ook al ben je het niet met zijn keuze eens.
Natuurlijk ligt dit anders als er een examen o.i.d. op het spel staat. Daarom kan je niet zomaar zeggen dat je de keuzes voor je kind moet bepalen, omdat ze anders maar hun gang gaan. Er moet een evenwicht in zijn. Ikzelf vind loslaten moeilijker dan vasthouden. Groeten, Margreet