Op onze schoot zitten de politici van morgen

Deze week wil ik beginnen met een bemoediging uit een favoriet boekje van mij:

'Bijna dagelijks brengen de media ons, verborgen of openlijk, de boodschap over: "Vrouwen, jullie worden onderdrukt! Verzet je hiertegen! Handhaaf je!" En ook: "Kinderen ontnemen je je vrijheid. Word geen baarmachines. Door thuis te zitten, blijven jullie dom. Als je huisvrouw bent gaat je leven aan je voorbij. Jullie hebben recht op tederheid."
De gevolgen hiervan zien we vaak bij onze consulten. Was het een aantal jaren geleden nog de man die probeerde van zijn vrouw af te komen, vandaag zijn de rollen omgekeerd. Vee vrouwen kunnen geen zin meer ontdekken in een gewoon gezinsleven. Ook het huwelijk lijkt beknellend te zijn. Het is het summum van vrijheid voor veel van deze vrouwen dat ze geld mogen verdienen en eindelijk af zijn van het lastige kind, waarvan ze toch wel houden. Het is merkwaardig wat wij ons allemaal laten influisteren. Wij laten ons trends voorschrijven en volgen deze alleen maar om 'in' te zijn. Er wordt ons aangepraat dat wij baas in eigen buik zijn en wij gaan bereidwillig naar de 'slachtbank',  omdat een kind onze planning in de war zou kunnen brengen. Hebben wij echt niet door welke gedachte hier achter zit? Misschien vind je mij wel ouderwets, maar ik geloof dat het ons vrouwen aan iets heel  anders ontbreekt!
Ons ontbreekt de moed om de fantastische gaven die God in ons heeft gelegd, te gebruiken, namelijk te verwezenlijken wat latent in ons aanwezig is, omdat we als vrouw werden geboren.
Laten we maar eens op ontdekking gaan. Ons is de gave van de intuïtie gegeven. Dat is het vermogen om indrukken met ons gevoel waar te nemen, zonder woorden; anders gezegd: te weten wat er tussen de regels staat. Deze gave stelt ons in staat de innerlijke nood van de ander te begrijpen zonder dat hij er veel over hoeft te zeggen. Dat betekent je armen spreiden en kunnen troosten. Wat vrouwen in ruime mate is gegeven, is de gave geborgenheid te schenken. Dat stelt ons in staat om in een huis een sfeer te scheppen waarin de ander zich op zijn gemak voelt. De vrouw heeft de gave van een huis een thuis te maken. Wat een enorme gaven sluimeren er in ons! Wij hebben de mogelijkheid uit 'robots' mensen te maken, dat wil zeggen in een mens zijn diepste menszijn te wekken.
Waar de vrouw werkt, of het nu thuis is of op haar werk, moet je haar spoor kunnen volgen, namelijk een spoor van warmte. Iedere vrouw heeft, soms verborgen aanwezig, iets moederlijks in zich. In de omgang met andere mannen die ze tegenkomt, moet haar gave niet zijn dat ze zich slechts bezighoudt met haar uiterlijk zoals het ons in tijdschriften wordt voorgespiegeld. Integendeel, haar gave en opgave moet zijn dat ze door haar leven, door haar handelen en op het wezenlijke wijst.
Dat we verantwoording dragen voor de toekomst, dat ons leven eindig is, dat het streven naar een betere positie niet ten koste mag gaan van een ander, dat meer geld niet 'meer geluk' betekent, dat ieder van ons tegenover God verantwoording draagt voor de mensen aan zijn zijde. De vrouw als moeder, waar zo vaak  meewarig om geglimlacht wordt, is eigenlijk de hoofdpersoon van elk land en elke cultuur.
We kunnen rustig om ons laten lachen! Maar laten we met geheven hoofd lopen, niet vanuit trots, maar in het besef dat God ons waardig heeft bevonden de toekomst in onze schoot te dragen! In ons groeien alle toekomstige werknemers en chefs. Op onze schoot zitten de politici van morgen. Wij vrouwen bepalen hoe mensen met elkaar om zullen gaan. Wat wij onze kinderen bijbrengen aan godsvrucht en hoe ze als mens moeten functioneren, zal in de toekomst zijn vruchten afwerpen.'

Uit: Vertrouwelijk van Ruth Heil