Wiens goedkeuring zoek jij?

Al een tijdje lees ik in de Johannesbrief en las vanmorgen in Hoofdstuk 5 een mooi gedeelte (vs. 31-47). Jezus getuigt hier van zichzelf en verklaart dat Hij de Zoon van God is. De geestelijke leiders van het volk Israël waren destijds maar moeilijk te overtuigen hiervan. Ze wisten wel wat Gods Woord erover zei maar ze konden hetgeen Jezus vertelde niet in hun eigen leven toepassen. Zij kenden het onderwijs van de Schrift maar faalden erin de Messias te zien, naar wie verwezen werd. Ze kenden de regels wel maar de Verlosser niet. Ze weigerden de Zoon van God toe te laten in hun eigen 'godsdienstig systeem' en weigerden eigenlijk om Jezus hun leven te laten veranderen.

Toen ik er over nadacht, vroeg ik mij af hoe dat eigenlijk bij mij zit. Hoe 'vast' zit ik soms niet aan mij eigen regels en ideeën en hoeveel kansen laat ik niet liggen om mijn leven door de Here Jezus te laten veranderen?

Ook vers 41 trof me uit dit hoofdstuk. Jezus zegt hier heel duidelijk: 'Eer van mensen vind Ik niet belangrijk'. Ook dit zette me aan het denken. Wiens goedkeuring zoek ik? De geestelijke leiders stonden in hoog aanzien bij het volk Israël maar hun instemming betekende niets voor Jezus. Jezus was bezorgd om Gods goedkeuring. Dat zou ook een goed principe voor ons zijn. Als zelfs de hoogste of belangrijkste mensen in de wereld onze daden goedkeuren maar God zou dat niet doen, moet we ons zorgen maken.
Bemoedigend is wel dat als God iets goedkeurt, zelfs wanneer anderen dat niet doen, we tevreden kunnen zijn. Uiteindelijk gaat het erom wat God ervan vindt, niet wat mensen zeggen of vinden.