Heer, het was zo’n drukke dag
en ik nam geen seconde de tijd om te bidden.
Nu is de dag bijna voorbij
en ik ben te moe om met U te praten.
Het tempo van het leven ligt zo hoog,
denken aan morgen doet me duizelen.
Ik maak me nu al bezorgd over het weer
en alle plannen die ik moet zien te verenigen.
Heer, zal deze gekte ooit stoppen,
of moet ik me altijd tot het uiterste inspannen
om mijn hoofd boven water te houden?
Ik kijk uit naar de dag dat ik Jezus werkelijk zal ontmoeten,
wanneer Hij zijn armen zal openen om mij te omhelzen.
Maar terwijl Hij diep in mijn vermoeide ogen kijkt,
klinken zijn woorden, misschien onverwacht:
‘Je hebt je leven op een belachelijk hoog tempo geleid,
en tot mijn spijt moet Ik zeggen:
Je koos de verkeerde wedloop.
Je vloog en je haastte, de hele dag door,
maar alles wat Ik wilde, was jouw gebed horen.
Dan had Ik je onder mijn vleugels genomen
en je kracht gegeven om de belangrijke dingen te doen’.
De moraal van dit verhaal is niet moeilijk:
Jezus wil niet wat overblijft, Hij wil allereerst mij.
Diane Elliot
Amen Wendy! Niet de wedloop van de wereld, maar de geloofs marathon!
BeantwoordenVerwijderenIk kan hier helemaal niets mee. De strekking is dat je het dus altijd verkeerd doet. Ik ben er dan ook mee gestopt om aan al die 'geloofsverplichtingen' te voldoen.
BeantwoordenVerwijderenBeste anoniem,
BeantwoordenVerwijderenDe 'geloofsverplichtingen' zijn inderdaad niet de bedoeling. Wat er met dit gedicht bedoeld wordt is juist dat we het niet op eigen kracht doen maar vanuit Zijn kracht. Persoonlijk heb ik ook nog wel eens de neiging achteraf om een zegen te vragen terwijl ik zelf al aan het 'hollen' ben. Het is beter en geeft meer rust om God vooraf te vragen of Hij je helpen en leiden wil.
Groet,
Wendy