Ook christelijke gezinnen lijden onder individualisme

Als je om je heen kijkt wordt de maatschappij in veel opzichten steeds individualistischer. Mensen kijken eerst naar hun eigen noden en behoeftes en pas daarna komen man, vrouw of kinderen. Helaas is het in veel christelijke gezinnen niet veel anders. Nu weet ik dat er in sommige gevallen geen andere keuze is omdat er eenvoudigweg door beiden gewerkt moet worden maar heel vaak is het een vrijwillige keuze en kiest men voor de eigen carrière.

Gisteren sprak ik een moeder die er bewust voor koos om de zorg en aandacht voor haar man en kinderen de hoogste prioriteit te geven. De laatste tijd kom ik steeds weer mensen tegen die ik over dit onderwerp spreek of kom ik artikelen tegen die hierover gaan.
Persoonlijk denk ik dat God deze mensen niet voor niets om mijn weg brengt. Zo werd eergisteren mijn aandacht getrokken door een op CIP.nl. met de mening van jeugdwerker Joost Wallinga. Dit bevestigt eigenlijk wat ik steeds ook zelf voel en denk. Het hele artikel is te lezen als je op bovenstaande link klinkt, maar een bepaald gedeelte eruit sprak mij erg aan.

 ..."Het is zo ontzettend belangrijk dat er een moment op de dag is, bijvoorbeeld het avondeten, waarop iedereen bij elkaar is. Zodat je aan elkaar kunt vragen hoe de dag was, hoe je jezelf voelt en elkaar kunt adviseren en steunen. Dan maar een half uur later eten. Laat als ouders zien dat je in je kinderen geïnteresseerd bent, door bijvoorbeeld die werkklus op zaterdag eens af te zeggen en met je zoon mee te gaan naar het voetbalveld of met je dochter naar de muziekschool. Ik kom veel te vaak ouders tegen die niet weten wat hun kinderen bezighoudt."

"Dat heeft ook invloed op het geloofsleven van jongeren", vervolgt Wallinga. "In het geloof is het ontzettend belangrijk dat jongeren naast sturing en vermaning een goed voorbeeld krijgen. Er komt zo ontzettend veel op ze af qua verleiding. Alleen al het seksuele aspect is immens. Ga nu eens als vader met je zoon praten over hoe jij vroeger met die verleidingen omging, hoe moeilijk jij het vond en hoe jij samen met God de juist weg richting de volwassenheid hebt gevonden. Of, als dat niet het geval is, waar jij de fout in bent gegaan, en waar je kind dus voor op moet passen. Dat geldt uiteraard ook voor moeders en dochters. Ik ben echt wel eens bang dat we teveel met onszelf bezig zijn, en te weinig onze kinderen in de gaten houden en aandacht geven. Laten we niet vergeten dat God een belofte doet voor mensen die kinderen voortbrengen tot Zijn eer!"

Het heeft mij weer aan het nadenken gezet.