Geloof jij in een leven na de geboorte?

Een tweeling zit nog voor de geboorte in moeders buik. Vraagt de eerste:

"Geloof jij in het leven na de geboorte?"

"Natuurlijk" zegt de tweede, "er moet wat zijn. Misschien is ons bestaan hier slechts een voorbereiding op het leven na de geboorte".

"Flauwekul! Er is geen leven na de geboorte. Hoe zal dat er dan uitzien?"

"Ik weet het niet precies, maar ik stel me veel licht voor en wij zullen lopen met eigen voeten en eten met de eigen mond……"

"Lariekoek: zelf lopen en zelf eten! Voor het lopen is hier geen plek en voor het eten hebben we de navelstreng. Er is geen leven na de geboorte!"

"De navelstreng is wel heel kort. Dat kan toch niet alles zijn! Ik ben er van overtuigd dat na de geboorte iets heel nieuws begint, iets dat wij gewoon nog niet kennen".

"Maar er is nog niemand teruggekeerd na de geboorte. Het leven eindigt hier in deze smalle omgeving."

"Nou ik weet misschien nog niet helemaal hoe het leven na de geboorte eruit gaat zien. maar in elk geval zullen we onze moeder ontmoeten en ze zal voor ons zorgen".

"Moeder! Jij gelooft in moeder? En waar is – volgens jou - moeder?"

"Overal om ons heen natuurlijk. Zonder haar zullen wij er niet zijn."

"Ik geloof er niets van! Ik heb nog nooit een moeder gezien, dus bestaat ze niet!"

"Misschien is ze niet te zien, maar af en toe, als wij helemaal stil zijn, kan ik haar horen zingen en ik voel haar hand over onze wereld strelen. Weet je, volgens mij begint het leven toch pas na de geboorte".

Uit een overweging van de Sloveense aartsbisschop Mgr Uran: augustus 2005