Dilemma

Bij een van de plaatselijke boekhandels - deze keer niet de christelijke waar ik altijd veel te lang blijf hangen - viel mijn oog op een fraai vormgegeven tijdschrift. Misschien ken je het wel: 'WONEN Landelijke stijl'. Als je erin gaat bladeren, ben je verkocht. En... ik bladerde. Achteraf gezien had ik het misschien beter niet kunnen doen. Het blad, dat normaal € 5,95 kost, was deze keer € 8,95 omdat er nog een extra - lekker dik - tijdschrift was bijgesloten. Vooruit, dacht ik. Dat mag best een keertje voor mijzelf. Ik moet mijn ‘zakgeld’ toch ergens aan uitgeven?

Met de beide tijdschriften, die samen in plastic waren verpakt, liep ik naar de kassa.
'Deze wordt het?', klonk een stem vanachter de toonbank.
'Ja, graag', antwoordde ik. Intussen zag ik vanuit mijn ooghoek een bekende aan komen lopen. Wat zal hij wel denken, dacht ik. Twee dure tijdschriften voor haarzelf? Ik voelde me opgelaten en m'n hoofd werd warm. Haastig kwam er uit mijn mond: 'Kunt u het inpakken als cadeautje?' Ineens werd ik een stuk rustiger. Deze aankoop was natuurlijk helemaal niet voor mijzelf, ik zou het aan iemand anders gaan geven, toch?

De aardige mevrouw haalde het plastic van de tijdschriften omdat de enorme sticker die op de buitenkant zat niet te verwijderen was zonder de verpakking te beschadigen.
'Is dat goed?', vroeg ze nog.
'Prima', zei ik, 'dat staat veel leuker'. Ik keek schuin achterom om te zien of ik inmiddels herkend was. Maar... hij zag mij helemaal niet. Op enige afstand bleef hij staan en haalde een loep uit zijn binnenzak om het voorwerp dat hij wilde kopen beter te kunnen bekijken. O ja, dacht ik. Hij ziet niet zo goed en zeker niet in de verte. Opgelucht haalde ik adem. Terwijl ik wat afkoelde, werden mijn tijdschriften voorzien van een fleurig cadeaupapiertje.

Enigszins opgelaten stapte ik op de fiets… mét cadeau. Thuis liet ik de tijdschriften nog een paar dagen ingepakt liggen. Ik wist nog niet wat ik ermee zou doen. Mijn man en kinderen moesten er hartelijk om lachen. 'Een cadeau voor jezelf dat je hebt laten inpakken? En nu laat je het onuitgepakt liggen?', lachten ze. Ze kwamen niet meer bij. Algauw realiseerde ik mij dat dit echt een vrouwending was.

Drie dagen later, op een rustig moment, heb ik het papier verwijderd. Wat een prachtige bladen zijn het toch. Althans, dat éne! Het blad dat ik erbij kreeg, was jammer genoeg niet wat ik verwachtte. Véél te modern en strak. Niets voor mij. Ik legde het al snel aan de kant voor mijn jongste dochter. Die is er gek op. Was het stiekem dan toch een cadeautje?
Het andere tijdschrift, waar het mij eigenlijk om begonnen was, bestudeerde ik aandachtig. Wat is dit mooi! Dat was mijn gevoel. Maar… wat is dit een ongelooflijke luxe! Dat was mijn verstand.
Dat laatste kreeg de overhand: Kan ik mij eigenlijk wel zitten vergapen aan zo'n luxe blad? Is dit niet veel te gek? Wil ik dit eigenlijk wel? Wil ik mijn huis nou nóg mooier en luxer maken? Kan ik nou nooit tevreden zijn? Kan ik mijn geld een volgende keer niet aan iets 'beters' besteden?

Wat een dilemma...
Ik denk dat ik zo’n tijdschrift nooit meer ga kopen. Alleen al om te voorkomen dat ik mijzelf opnieuw zo schuldig ga voelen! Een tijdschrift kopen, is nog niet zo eenvoudig als het lijkt…

Wie van jullie wil mij van mijn schuldgevoelens afhelpen en een cadeautje ontvangen? Ik stuur het blad (tegen verzendkosten) naar je op.




Reacties

  1. Haha, schuldgevoel is vaak wel een dingetje voor de meesten(mij inclusief). Maar af en toe gewoon jezelf even zo iets gunnen en jezelf er even aan vergapen vind ik prima kunnen hoor. Er is vast nog iemand anders die er plezier van zal hebben dus dan is het gewoon weer soort van goedgemaakt...😉

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik moet ook wel een beetje om dit verhaal lachen ;-) En ik kan je niet van je schuldgevoel afhelpen, want ik heb niks met woonbladen. Maar als troost kan ik wel vertellen dat ik je gedachtengang helemaal herken. Ik zag een keer een mooie armband in een folder staan, mijn smaak en erg goedkoop. Ik ging in de winkel even kijken of hij in het echt net zo mooi was als op de foto en ontdekte dat ze er nog maar één hadden. Ik kon hem niet achterlaten en kocht hem. Thuisgekomen durfde ik hem eerst bijna niet te laten zien. Zomaar een armband voor jezelf kopen, dat is toch raar! Ik heb bij al mijn dochters zowat lopen smeken of ze hem niet wilden hebben, zodat ik mijn aankoop kon rechtvaardigen. Gelukkig hadden ze me door en wilden ze hem geen van allen. Mijn gezinsleden leerden me dat ik net zo goed af en toe een cadeautje mag als zij. Inmiddels draag ik hem met plezier. Leuk stukje schreef je! En over dat blad van jou: misschien kun jij best goed van iets moois genieten, zonder dat je het per sé meteen hoeft te hebben? Zoals een ander een kookblad leest en weer een ander een blad over de nieuwste technische snufjes? Ik snap het heel goed hoor, als je het niet meer wilt kopen, maar dan neem je het toch gewoon lekker eens mee uit de bieb?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heerlijk dat blad, echt een cadeautje.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuke story. En Wendy, maak je niet druk. Ik laat graag een cadeautje voor mijzelf inpakken.Zo leuk om dan weer uit te pakken, en later het papier voor iets creatiefs gebruiken...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh heel herkenbaar dit verhaal zus! Misschien kun je een tussenoplossing bedenken? Zelf genieten van het blad en het daarna aan iemand anders geven. Dan maak je 2 mensen blij :D
    En bladeren door een blad om dingen gewoon 'mooi' te vinden, hoeft volgens mij niet per definitie te betekenen dat je zelf ontevreden bent hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Haha, mooi verhaal Wendy. En ik snap je zeker wel... van al die bladen worden we hebberig (of ontevreden en dat is nog erger denk ik) en dat kan niet goed zijn, want het is niet de bedoeling dat we aardse schatten verzamelen. Maar je hoeft je niet schuldig te voelen hoor :)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank jullie wel allemaal voor jullie leuke reacties! Fijn dat jullie mijn dilemma een beetje herkennen ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Fijn dat je een reactie achterlaat. Deze wordt eerst gecontroleerd dus het kan even duren voor je hem terugziet onder het bericht.