God gebruikt het lijden als een hamer en beitel

Een kunstenaar in Florence vroeg eens aan de grote beeldhouwer van de Renaissance, Michelangelo, wat hij zag toen hij op een enorm blok marmer toeliep. 'Ik zie binnenin een prachtige vorm', antwoordde hij, 'en ik moet gewoon mijn hamer en beitel pakken en het marmer net zo lang bewerken totdat deze vorm uit zijn omhulsel wordt bevrijd.'

Joni Eareckson Tada schrijft in haar boek 'De tranen van God' dat elke christen zo'n prachtige vorm in zich heeft. 'Het is de zichtbare uitdrukking van 'Christus onder u, de hoop der heerlijkheid'. Het idee is er en God gebruikt het lijden als een hamer en beitel om je zodanig te bewerken dat Zijn beeld in ons zichtbaar wordt. Als model kiest God zijn Zoon, Jezus Christus: 'Want die Hij tevoren gekend heeft, heeft Hij ook tevoren bestemd tot gelijkvormigheid aan het beeld zijns Zoons (Rom 8:29)''. 

Zelf denk ik dat je ook aan Galaten 2:20 zou kunnen denken 'Niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij.'

Joni vervolgt: 'God gebruikt het lijden om de zonde uit ons leven te bannen, onze toewijding aan Hem te vergroten, ons ervan te doordringen dat we volledig van zijn genade afhankelijk zijn, onze contacten met andere gelovigen te intensiveren, ons het vermogen tot onderscheid te geven, onze fijngevoeligheid te bevorderen, onze gedachten zuiver te houden, onze tijd verstandig te besteden, onze hoop te versterken, ervoor te zorgen dat we Christus beter leren kennen, dat we naar de waarheid verlangen en dat we berouw tonen over onze zonden. Door het lijden leert Hij ons in moeilijke tijden te danken, ons geloof een nieuwe impuls te geven en ons karakter te versterken. Wat een prachtig beeld moet dat worden!'

Wanneer je er zo tegenaan kijkt, kun je het doel van het lijden - want wij zullen als christenen allemaal met lijden te maken krijgen in ons leven - in een ander perspectief zien. Het is niet zinloos en het heeft een functie. God blijft ons voortdurend met zijn beitel bewerken, waardoor er continu stukje marmer verwijderd worden. Dit doet hij niet om ons 'te straffen' maar uit liefde. Hij houdt van ons en wil het beste in ons naar boven halen.


Confronterend is ook wat Eareckson even verderop schrijft: 'Ik kan me niet veroorloven me blind te staren op de hamer en de beitel. Ik kan niet om me heen kijken en me beklagen over de stukken die God weghaalt.
Mijn hart breekt als ik denk aan de vele mensen, vooral christenen, die hun hele leven een dergelijke houding koesteren. Ze gaan gebukt onder het lijden dat ze te dragen hebben. Jarenlang gold dat ook voor mij. Mijn rolstoel eiste mijn onverdeelde aandacht op. Gedemoraliseerd als ik was, gaf ik op een gegeven moment de strijd op. Ik liet toe dat  mijn rolstoel bepaalde wie ik was. Het resultaat was dat lusteloos en afstandelijk werd (...) Bittere berusting is niet veel beter (...) Nog erger is trots.
Richt uw aandacht op God en vertrouw erop dat Hij nooit te diep zal snijden. Geloof in het lijden is een doodlopende weg, geloof in de Beeldhouwer betekent levende hoop. Hij belooft de beitel heel zorgvuldig te hanteren.'

Ze kan zelfs afsluiten met deze woorden uit Jakobus: 'Houd het voor enkel vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt, want gij weet, dat de beproefdheid van uw geloof volharding uitwerkt. Maar die volharding moet volkomen doorwerken, zodat gij volkomen en onberispelijk zijt en in niets te kort schiet.'

Het boek 'De tranen van God' heeft opnieuw diepe indruk op mij gemaakt. Het was al een aantal jaren geleden dat ik dit boek voor het eerst ter hand nam maar deze keer las ik het aandachtiger. Het is mooi om te zien dat God een bedoeling heeft met ogenschijnlijk zinloos lijden ook al begrijpen we vaak niet wat het doel is. We zijn nog lang niet volmaakt, er is nog een lange weg te gaan voordat het beeld afgewerkt en gereed zal zijn. Het gaat erom dat we God volkomen vertrouwen en onze ogen gericht houden op de Beeldhouwer. Laten we bedenken hoe groot Zijn vreugde is wanneer Hij uiteindelijk Christus in ons ziet!