Dilemma: tijd van je kind opofferen voor jezelf of niet?

Wanneer je denkt aan (christelijk) opvoeden wordt er soms te vanzelfsprekend vanuit gegaan dat er in het gezin een vader én een moeder aanwezig is. In veel gezinnen is dit vandaag de dag niet (meer) zo en veel ouders staan er alleen voor. Niet lang geleden kwam ik in contact met Gwendolyn Heath en zij is een alleenstaande moeder. Ik heb haar gevraagd voor 'Christelijk Opvoeden' eens een gastblog te schrijven over een van de moeilijke kanten van het 'eenouderschap'.

"Het ouderschap is al een uitdaging als je dit met z'n tweeën aangaat. Als alleenstaande ouder moet je al helemaal jezelf in allerlei bochten wringen. Met meerdere agenda's heb je rekening te houden. Toch is het belangrijk om niet jezelf te verwaarlozen. Lange tijd heb ik mezelf weggecijferd. Mijn leven bestond alleen uit het verzorgen van mijn zoontje en werk. Mezelf herladen deed ik door eens in de zoveel tijd mijn zoontje bij mijn ouders of vrienden te brengen. Dan had ik even 'vrij'. Sinds vorig jaar heb ik zangles. Dit heb ik één keer per twee weken, tijdens opvangtijd. Heerlijk, eindelijk iets voor mezelf.

Ongevraagd advies

Nu sport ik drie avonden in de week. Twee avonden zijn geregeld wat betreft de opvang. De andere avond niet altijd. Hangt af of hij wel of niet naar zijn vader kan of dat mijn ouders kunnen bijspringen. Deze maand gingen zowel mijn ouders als vriendin (die één dag per week voor haar rekening neemt) op vakantie. Help! Ik schakelde mijn gastouderbureau in. Nadat ik de situatie uitgelegd had, kreeg ik de vraag of ik mijn zoontje dan nog wel zie. Vast goed bedoeld hoor, maar van haar wil ik een gastouder die me uit de brand kan helpen en geen ongevraagd pedagogisch advies.

Recht op eigen leven

Verwaarloos ik mijn kind door zelf een actief leven te hebben? Hier heb ik lang over nagedacht. Doordat ik steeds meer mijn leven ben gaan oppakken, voelde ik me schuldig naar mijn zoontje toe. Ik zie ook wel in dat het impact op ons leven heeft. Er was weer een drukke periode, waar we beiden aan moesten wennen. Verandering is voor niemand leuk. Hij heeft zich er ook wel tegen verzet. Mijn (overdag)gastouder wees me hier ook op en heeft me een boek geleend. Eerst barstte ik in huilen uit. Het is pijnlijk als je zelf al ergens mee zit en iemand vervolgens de vinger op de gevoelige plek legt. Ja, ik heb gekozen voor een kind, maar ik heb toch ook recht op een eigen leven? Ik kan toch niet zo door blijven gaan dat ik alleen maar werk en verzorg? Daar word ik depressief van en dat is ook niet goed voor mijn zoontje. Daarna was ik wel blij met haar boek hoor. Ik lees graag over de ontwikkeling van een kind.

Herkenbaar?

Herken je iets van de dilemma dat je verder wilt met je leven, maar dat niet ten koste wilt laten gaan van je tijd met je kind? Ben jij van mening dat een ouder zich maar heeft weg te cijferen? Heb je misschien tips voor alleenstaande ouders? Voel je vrij om je reactie achter te laten."

(Reacties zijn ook welkom in de Facebookgroep voor Christelijk Opvoeden)