Opvoedingskwaliteit vraagt tijd (2)

Vervolg door Drs. Corine Vrijmoeth - van den Ham

Keuzes maken
Onze kinderen zouden graag zien dat ik mij inschrijf voor elke activiteit waar de school ouders voor nodig heeft. Helaas, ik heb maar twee handen, één hoofd en één lichaam. Ik kan niet meer geven dan dat wat ik te bieden heb. Er moeten dus keuzes gemaakt worden. Als ik dat niet doe, kom ik met migraine op bed te liggen en kan ik me helemaal nergens meer voor inschrijven.

Dat ik werk heeft ook consequenties voor mijn echtgenoot. Hij zal geregeld thuiskomen in een huis waar het niet is opgeruimd en waar de strijkplank in de keuken staat. En er moet een aantal taken verdeeld worden. Onze situatie is nog wat lastiger, mijn man werkt geregeld ook ’s avonds omdat hij dan contact kan hebben met Amerikanen. Het is wel eens gebeurd dat hij een gesprek moest afbreken omdat het rookalarm afging en de kinderen daar luid en duidelijk van schrokken. Ziet u dat tafereel voor zich? Achteraf is dat komisch natuurlijk.

Schuldgevoel
Waar ik dan toch wel mee zit is mijn schuldgevoel dat ik onze kinderen niet alle tijd en aandacht kan geven die ik mij voor hun geboorte voorgenomen had hun te geven. Herkent u dat? Ik ben pas gaan werken nadat onze jongste twee jaar was. Hoe reageerde u als u gevraagd werd of u buitenshuis werkte? “Nee, ik ben gewoon huisvrouw en moeder”, of misschien: “Ja, maar alleen parttime.”
Thuisblijvers voelen zich misschien schuldig omdat ze niets bijdragen aan het inkomen van het gezin en omdat ze ‘maar’ huisvrouw zijn, werkers voelen zich schuldig omdat ze hun kind achterlaten. Ook vaders hebben last van schuldgevoelens, maar doorgaans pas later. Meestal als ze terugkijken wanneer hun kinderen groot zijn en misschien meer tijd aan hen hadden willen besteden.
Je doet het nooit goed genoeg! In dat gezin verderop in de straat, dáár loopt alles op rolletjes, dát is pas een leuk gezin! Alles loopt daar geolied en volgens schema. We vergeten dat het nergens ideaal is, dat ieder gezin zijn moeilijkheden heeft.

Tekortschieten
Als moeder sta je op bepaalde terreinen zo onder druk  dat je al snel het gevoel hebt tekort te schieten. Hoe komt dat? Rob Parsons noemt  in zijn boek ‘De 60 minuten moeder’ een aantal spanningspunten :
Verwachtingen: We leven in een wereld waarin we gewend zijn aan popsterren, sportmensen en massamoordenaars die de schuld van al hun problemen bij hun ouders neerleggen. Ook in de rechtswereld wordt rekening gehouden met de wetsovertreder, de dief, de verkrachter, de moordenaar die zo’n miserabele jeugd heeft gehad. Wij willen het dus vooral goed doen! Dat verwacht de buitenwereld van ons en dat verwachten we ook van onszelf.
Isolement: Vroeger had één groot voordeel: families leefden doorgaans dichter bij elkaar dan nu. Je bracht je kinderen groot omringd door andere moeders: je eigen moeder, oma’s, tantes en vriendinnen. Kennis en ervaring werden doorgegeven. Bovendien begreep je dat het niets nieuws was wat jij allemaal met je kinderen meemaakte. Je was niet alleen in je succes en je stond niet alleen in je falen. En dat laatste moeten we leren: ons succes, maar ook ons falen delen met anderen.
De deskundigen: We worden overspoeld met deskundigen die het beter weten. Van deze gezinsgoeroes kunnen we echt veel leren, maar bedenk wel dat hun adviezen niet onfeilbaar zijn. Opvoedcursussen hebben zeker hun nut en kunnen eye-openers zijn voor ouders wat betreft het gedrag van hun kind op hun opvoeding, maar vergeet niet dat u als ouder zelf moet bepalen wat in uw situatie het beste werkt. We kunnen leren van elkaar én leren van onze kinderen.
"Het moederschap is iets heerlijks … als je de kinderen wegdenkt": We kunnen geen volmaakte ouders zijn, we kunnen als ouder alleen maar ons uiterste best doen.

Lees hier ook deel 3.