Openhartige eerlijkheid in de psalmen

Gebed is communicatie van de mens naar God toe. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar zelf vind ik dit best lastig. Ik wéét dat het zo is maar toch communiceer ik veel te weinig merk ik. Dit komt enerzijds omdat ik de prioriteit aan bijbellezen geef (wat wil God tegen míí zeggen) en anderzijds omdat ik te druk ben met van alles en in mijn achterhoofd heb dat God mij helemaal kent en alles al weet. Hij weet eigenlijk al wat wij nodig hebben voordat we Hem erom gevraagd hebben.Toch is het zo dat God graag onze eigen stem en onze eigen verlangens en gevoelens wil horen. De Bijbel spreekt hier duidelijk over.

Terwijl ik worstel met dit dilemma de afgelopen tijd, word ik keer op keer bemoedigd door het bijbelboek Psalmen. Op dit moment lees ik elke dag een psalm en leer er enorm van. Eigenlijk zijn de psalmen een verzameling gebedsliederen. Wat het meest opvalt bij deze gebeden is hun openhartige eerlijkheid. De woorden drukken vaak de gevoelens uit van de schrijvers maar ook die van onszelf. Soms zijn het gevoelens die we liever niet aan andere mensen, en al helemaal niet aan God bekend willen maken.
Maar als we de psalmen tot ons gebed maken, kunnen we naar mijn idee veel leren over hoe God wil dat wij met Hem in contact blijven. Te vaak geven wij God min of meer een verwaterde versie van onze gevoelens in de hoop dat wij Hem niet ergeren of nieuwsgierig maken naar onze motieven.
Als wij de psalmen gebruiken om onze diepste gevoelens uit te drukken, kunnen we leren dat eerlijkheid, openheid en oprechtheid voor God erg waardevol zijn.
Ook (mijn) dankbaarheid, wat een belangrijk onderdeel is van het gebed, zou ik meer kunnen uitspreken naar God toe. Als ik bedenk waar ik Hem allemaal voor kan danken, zou een dag bidden te kort zijn.
De komende tijd wil ik er bewust over nadenken hoe ik mijn communicatie met God kan intensiveren. En nu ik dit schrijf, denk ik tegelijkertijd dat het er niet om gaat om erover te denken. Het gaat erom het te dóen. Ik heb over dit onderwerp al vele blogs geschreven en toch blijkt het vaak moeilijk te zijn om te volharden in het gebed.

Elizabeth Elliot verwoordde het zo: 
Naarmate ik ouder word, ontdek ik dat ik me steeds bewuster word van mijn behoefte aan gebed, maar tegelijkertijd lijkt het een steeds grotere worsteling te worden. Het is bijvoorbeeld moeilijk om me te concentreren. Het lijkt wel of ik woorden te kort kom. Soms voel ik de druk van de taken die nog op me liggen te wachten; er is zo veel te doen. In wanhoop barst ik uit: 'O God!' 'Here, help me!'

Tijdens mijn normale stille tijd echter, word ik meestal stil of werk ik gewoon mijn gebedslijst af. Het helpt als ik mezelf eraan herinner dat ik hier niet alleen ben om God met smeekbeden te bestoken, maar ook om Hem te aanbidden. God is op zoek naar aanbidders. Moet Hij altijd naar een kerk gaan om hen te vinden of zou er hier en daar in een doodgewoon huis één kunnen zijn, alleen, op zijn knieën, Hem eenvoudigweg liefhebbend?'