Gekken en dwazen...

Ik weet het nog goed. Een jaar of tien zal ik geweest zijn. Het was buiten koud en nat. Ik stond in een lange rij met kinderen voor het bureau van de handwerkjuf. Ja, dat was toen nog zo in de jaren zeventig. Een keer in de week kreeg je namelijk 'nuttige handwerken' zoals dat zo mooi heette. Je kreeg er zelfs een cijfer voor op je rapport. Je leerde breien en haken én borduren. Erg nuttig vond ik dat destijds niet, maar later ben ik er wel de voordelen van in gaan zien. Ik had die uren liever voetballend doorgebracht op het schoolplein maar... ik had geen keus. Ik moest meedoen met de 'nuttige' handwerkles. Volgens mij had ik een steek laten vallen in mijn breiwerk en die wilde ik er door de juf weer uit laten halen. 
Toen het wachten in de rij lang begon te duren, kon ik het niet laten. De ramen waren beslagen en ieder kind weet wat dat voor reactie uitlokt: tekenen, schrijven!

En dat laatste deed ik ook. Ik schreef met grote letters WENDY op het raam.
Over het algemeen was ik een brave, gehoorzame leerling. Ik kan mij niet herinneren dat ik straf gehad heb op de lagere school maar deze keer, nadat ik mij schuldig gemaakt had aan 'schrijven', was ik de pineut.
'Ja Wendy, kom jij maar eens even hier', riep de juffrouw op strenge toon. Met een hoofd zo rood als een biet stond ik ineens vooraan in de rij voor haar bureau. Vervolgens gooide ze er een zin uit die ik tot op de dag van vandaag nooit meer vergeten ben.

'Gekken en dwazen schrijven hun naam op ramen en glazen'.

Verbolgen was ik. Gek? Dwaas? Ja, blijkbaar was ik dat op dat moment in haar ogen.
Ik kreeg een papier met lijntjes in mijn handen gedrukt en kreeg huiswerk mee. Deze keer geen haak- of breiwerkje maar strafregels. Maar liefst honderd keer moest ik die afschuwelijk zin op papier zetten.
Het schrijven zelf vond ik niet erg en het was ook zo klaar maar de manier waarop ik die betreffende middag werd uitgemaakt voor 'gek en dwaas' blijft me nog altijd bij.
Juf Kamp moest eens weten...

Reacties

  1. Ja zus, dit voorval herinner ik me nog. En de bewuste uitspraak is vaak herhaald binnen ons gezin!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent nooit meer opgehouden ... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach, het computerscherm is ook een soort raam :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Handwerkles.....vond er niks aan....en jaloers dat ik was op de jongens die onderhand mochten handenarbeiden....
    Leuk een blog over schrijven! Kom je ook een keer op die van mij kijken? (schrijfdroom.blogspot.nl)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ach, echt zielig! En wat geeft het nou dat je op dat raam schreef. Wij hadden ook een handwerkjuf. Ze kwam uit Barneveld en had een knot. Daar trokken we stiekem de spelden uit als we achter haar stonden. Ze heeft me nooit breien kunnen leren.

    Mooie blog, Wendy!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Fijn dat je een reactie achterlaat. Deze wordt eerst gecontroleerd dus het kan even duren voor je hem terugziet onder het bericht.